එළදෙන සහ සමාගම

“කෝ එළදෙන?” එහෙම ඇහුවේ කන්තෝරුවේ මැනේජර් මහත්තයා.

“එළදෙන?” කනිෂ්ට නිලධාරියා ඇහුවා.

“ඔව්, වෙන මොකෙක්ද?”

“ඕ...ආ....එළ...දෙ..න…!”

“මම උඹට කිව්වේ දවස් දෙකකකට කලින්!”

“ඔව්... ඔව්... මට අමතක් උනේ නෑ….අද හවස් වෙනකොට...” එයාට උත්තරේ ඉවර කරන්ඩ හම්බ උනේ නෑ.

“නෑ. හවස් වෙනකොට නෙවෙයි දවල් දොළහ වෙනකොට...ඉස්සරහ ලොබියට!!”

“මම හිතුවේ එයා කිව්වේ විහිලුවට කියලා…” කනිෂ්ට නිලධාරියා එහෙම කිව්වේ එයාගේ මේසෙ ගාවට යන ගමං.

“එළදෙනක්?” එකවුන්ටන් මහත්තයා ඇහුවා

“ඔව්!!”

“ඇත්ත එකෙක්?”

“ඔව්...ඔව්..එළදෙනක්!...ඇත්ත එකෙක්!!..ජීවත් වෙන එකෙක්!!!...දැන් යං මාත් එක්ක”.

ඉස්සරහ දොර ගාවට යනකොටම මෙන්න පොඩි ස්ටූල් එකක් උඩ වාඩි වෙලා නිවාඩු පාඩුවේ නහය හාර හාර ඉන්න කාකාස නට්වර්ලාල්!   

“උඹත් වරෙන් අපිත් එක්ක!”

පඩි පෙලේ බාගයක් දුර බහින කොට ඔෆිස් එක සුද්ද කරන එකා හැමදාමත් වගේ අව සිහියෙන් අතේ ඇඟිලි ගණන් කර කර පඩිපෙළ දිගේ උඩට නගිනවා.කාකාස අල්ලගත්ත මිනිහගෙ අතින්. සුද්ද කරන එකාට වගේ වගක් නෑ තමුන් දැන් යන්නෙ ඉස්සෙල්ල යමින් හිටපු දිහාවට වඩා හාත් පසින් වෙනස් දිසාවකට කියල. හතර දෙනාම දැන් එලියට බැහැල එළදෙනක්ව හොයනව!

“මම හැමදාම දකිනවා මෙතැන එළදෙන්නු දෙන්නෙක් ඉන්නවා. අද නිවාඩු දවසක් වත්ද?”

“උන් පොළ ගාවට ගිහින් වෙන්ඩ ඕන!”

“පොළ තිබ්බේ ගිය සතියේ!!”

“එහෙමනං අපි ඉස්ටේසම ගාව බලමු”

“ස්ටේෂන් එක තියෙන්නේ හැතැම්මකට එහායින්”.

“මම අද ලෙජර් ටික බැලන්ස් කරන්ඩ ඕන. පැස්ටොන්ජී මහත්තය කිව්වා ඒක අදම ඕන කියලා!!”. එයා අන්තිම ටික කිව්වේ ඔෆිස් එක පැත්තට අඩි දෙක තුනක් තිබ්බටත් පස්සෙයි.

“මේ එළදෙන්නු හොයන්නෙත් පැස්ටොන්ජී මහත්තයටම තමයි. ඌව අද දවල් වෙනකොට ඕන කිව්වා!!” කනිෂ්ට නිලධාරි තුමා එහෙම කිව්වා.

“ඔව්...ඔව්.. නෑ…. අපි ලන්ච් එක වෙලාවේ හම්බෙමුකෝ!!”

ඉතුරු තුන්දෙනා ගමන ඇරඹුවා. විඩෙන් විඩේට කාකාස හැරි හැරී ආපස්ස බැලුවා. ඊට පස්සේ අහස දිහා. අන්තිමට කනිෂ්ට නිලධාරියා දිහා.  තමන් පස්සෙන් එන කාකාස ටික ටික පහුවෙන හින්දම දෙපාරක් කනිෂ්ට නිළධාරියා කාකාස දිහා හැරිලා බැලුවට පස්සේ කාකාස තමුන්නේ නළලේ තිබ්බ දාඩිය ඉක්මනට පිහදාන්ඩ පටන් ගත්තා.

ඒ  වෙලාවේ ඔවුන්ගේ ඔලුවලට උඩින් පායලා බබලමින් තිබ්බ ඉර ඔවුන් හැමෝවම පාගලා යටකර දමමිනුයි තිබුනේ.

හැතැම්ම බාගෙකට පස්සෙත් - එළ දෙනක් ගැන හොයා ගන්ඩ පුළුවන් හැම දෙයක්ම වගේ ඒ කියන්නේ එළ කිරි, මුදවපු එළ කිරි, එල කිරි වලින් හදපු බටර්, එළ හරක් හං, හරක් බෙටි, එල දෙනක්ව ඇඳලා තියන චිත්‍ර, මැටියෙන් අඹලා තියන එළ දෙනක්,  එළ දෙනක් වෙනුවෙන් කැප කරපු දේවාලයක්, එළ දෙන්නුන්ගේ නං දාපු කඩ, එළ දෙන්නු ගැන කතා වෙන මිනිස්සු, එළ දෙනක්ව බදින්ඩ හදාපු හැබැයි එළ දෙනක් නැති කරත්තයක්….  ඒ විතරක් නං බැරියෑ එක කකුළකින් හිටගෙන අත් දෙක එක්කහු කරගෙන එළදෙනට ඉංගිරිසියෙන් කියන ‘කව්’ කියන වචනේ කව්... කව්... කිය කියා මතුරන සන්නාසියෙකුත් හම්බ උනා. ඒ උනත් අනේ පන පිටින් ඉන්න සම්පූර්ණ එළදෙනක්ව නං හොයා ගන්ඩ බැරි උනා. අර තනි කකුලෙන් හිටගෙන ඉන්න සන්නාසියා වටේ දුසිමක් විතර මිනිස්සු වට වෙලා හිටියා. මේ මොකද කියල අහපුවම කිව්වේ අර මනුස්සයා දැන් මාස අටකුත්, දවස් නවයකුයි පැය පහක් අර විදිහටම ඉන්නවා කියලයි.

“හුහ්...ඕක එච්චර ගණන් ගන්ඩ දෙයක් නෙවෙයි”.  එහෙම කිව්වේ කනිෂ්ට නිලධාරියා. “වරණාසි නුවර හැම පාරකම ඔහොම මිනිස්සු ඉන්නවා සමහරු ඉන්නේ ඔලුවෙන් හිටගෙන. කෝවිලේ ඉන්න අපේ මාමා කෙනෙක් කිව්වා අවුරුදු හයේ ඉඳලා ඔලුවෙන් ඇවිදින මනුස්සයෙක් ගැන!”

“දැන් එයාගේ වයස කීයද?”

“මං දන්නේ නෑ. මගේ මාමා අවුරුදු හයකට කලින් මළා. මේ කතාව අහද්දී මාමගේ වයස අටයි. අර මිනිහා තාම ජීවත් වෙනවා. ඒ කියන්නේ අඩු ගානේ ඒ මනුස්සයාට අවුරුදු සීයකට වඩා වැඩි ඇති”.

“ඔයාට තේරුනේ නෑ...” සන්නාසියාගේ මාධ්‍ය ප්‍රකාශක තනතුරට තමන්වම පත් කරගත්තු කෙනෙක් කිව්වා. “වැදගත් දේ මනුස්සයා නෙවෙයි. කපුටයි”.

“කපුටා?”

“ඔව්. කපුටා ආවේ මාස දෙකකට කලින්. එයා සන්නාසි තුමාව අත ඇරලා යන්නෙම නෑ. දැන්  එතුමත් සන්නසිතුමා එක්කම ජප කරනවා. කපුටත් කව් කව් කියනවා හැබැයි ඉංගිරිසියෙන්. ටික දවසකට කලියෙන් ඉංගිරිස් කාරයෙක් මෙතෙන්ට ආවා. එයා සහතික කළා කපුටා ඔය කාක් කාක් ගාල කියන්නේ ඉංගිරිස් බාසාවෙන් කව් කියන එකම තමයි කියල!”

ඔන්න ඒ වෙලාවේම පල්ලියේ ඝාන්ටාරේ ගැහුවා. වෙලාව දොළහයි. හරියට මෝහන නින්දකට පත් උනා වගේ තුන් දෙනාම සෙනගෙන් ඈත් වෙලා ඉස්ටේසම දක්වා ඔවුන්ගේ ගමන ඇරඹුවා.

“අන්න එකෙක් ඉන්නවා!!!” කාකාස කෑ ගැහුවා. ඔහු දැකලා තිබ්බේ නුග ගහක ඇඟ අතුල්ල අතුල්ලා හිටපු කිරි සුදු පාට හොඳට ඇඟ පත ආරලා තිබ්බ එළදෙනක්! උගේ අං රතු පාටින් පාට කරලා තිබ්බා.

“උඹට පේනවද උගේ අයිති කාරයාව?”

“ඌ දඩාවතේ යන එකෙක් වෙන්ඩ ඕන. මොකද ඌව බැඳලා නෑ”

“උගේ බෙල්ල වටේ ගෙජ්ජියක් තියනවා”

“කමක් නෑ අපි ඌව හොරකං කරනවා නෙවෙයි නේ. සුටුස් ගාල ඌව ආපහු ගෙනත් දාන්ඩ පුළුවන් නේ”.

කාකාස ළඟ තිබ්බ පඳුරකින් කොළ තියන අතු කෑලි කීපයක් කඩා ගත්තා. “මේ ඇද්ද?”

“අරකි ඕව කන එකක් නෑ!!” එහෙම කිව්වේ ඔෆිස් එක සුද්ද කරන එකා.

“ඌ කයි. අනික තණකොළ හොයන්ඩ වෙලාවකුත් නෑ”

තමුන්නේ ඇස් ඉස්සරහ නොදන්න කාකාසයෙක් වනවන අතු කෑලි දිහා එළදෙන බැලුවා. ඒත් ඌ කට ඇරියේ අර මනුස්සයා ඒ අතු කෑලි නහයේ ගාවන්ඩ පටන් ගත්තහම කිචි කැවිච්ච හින්දයි. හැබැයි කට ඇතුලට ගත්තු ගමන් ඒ කොළ ටික කාරලා බිමට විසි කරන්ඩ එළදෙන අමතක කලේ නෑ.

“මම කොහොමද මේ ලණුව බඳින්නේ?”

“උගේ බෙල්ල වටේ….. උගේ කං වලට උඩින් ගන්ඩ”.

තුන්වැනි මැනේජර් ලණුව මල් මාලයක් වගේ හදා ගෙන ඉස්සරහට ගියා. ලණුව ගෑ වෙනවත් එක්කම එළදෙන ඔලුව ගසා දාපු හිංදා ලණුව අතෑරිලා ගොම ගොඩක් උඩ වැටුනා. තුන්වැනි මනේජර්ට නිකම්ම ඊ....!!! ගෑවුනා.

“ඔබ තුමාල ඒවා කනවා නේද?” කාකාස ඇහුවා.

“ඒත් උඹලා අපේ එලදෙන්නුන්ව කන විදිහට නෙවෙයි!!” කියල තුන්වැනි මැනේජර් උත්තර දුන්නා.

කොහොමින් කොහොම හරි යන්තං එළ දෙනගේ බෙල්ල වටේ ලනුව පටලව ගන්ඩ කට්ටියට පුළුවන් උනා. ඔය අතරේ කාකාස පාරෙන් එහා පැත්තේ කෝවිලේ ගේට්ටුව ගාවට දිව්වේ එතන තණකොළ විකුණන අයගෙන් තණකොළ ටිකක් ගන්ඩ.

කෝවිලේ තාප්පෙට හේත්තු වෙලා තණකොළ විකුණන වයසක ගෑනු කෙනා “පයිස දෙකයි” කියපි.

ඔය කෝවිලේ තාප්පේ තියනවා නේද? ඒක බැලු බැල්මට තාප්පයක් කියල පේන්නේ නෑ. එක එක විදිහට තිබ්බ අඩි තුනක් විතර උස ගඩොල් ගොඩක් විතරයි ඒක. කතාව නං කියන්නේ පාර පළල් කරනවා කියා කියා කෝවිලේ ඉඩම එක එකා අල්ල ගන්න එක වලක්වන්ඩ බ්‍රාහ්මණ පූජකයෝ දාපු උප්පරවැට්ටියක් කියල මේ ගඩොල් ගොඩ. අනික් පැති තුනේ මෙහෙමවත් එකක් නෑ. ඔන්න බ්‍රාහ්මණ වරුන්ගේ අරපිරිමැස්ම!

“මේ…. මෙතන තියන පයිසාව ගන්ඩ. ඔයා කොහොමත් බිස්නස් කරනවා නෙවෙයි නේ”

“ඒක මගේ වැඩක් නේ. මම කීයක් වත් අඩු කරන්නේ නෑ!”.

“මේ හම්බෙච්ච දේ ගනින් නාකි ගෑණියේ. හෙට වෙනකොට මේ තණකොළ ටික මැලවිලා තියෙයි උඹේ මූණ වගේ” කාකාස එහෙම කිව්වේ මහලු ගැහැණිය වාඩි වෙලා හිටපු පං පැදුරු කෑල්ලට කාසියක් විසි කරන ගමන්.

දැන් ඔන්න බෙල්ලේ ගෙජ්ජියක් බැඳ ගත්තු එළදෙන, මිනිස්සු තුන් දෙනා පස්සේ වැටිලා යනවා. ඔෆිස් එකේ පඩිපෙළ ගාවදි නං එළදෙන එක පාරටම නැවතුනා. කාකාසයි සුද්ද කරන එකයි දෙන්න එක්කහු වෙලා එළදෙන ව තල්ලු කරන්ඩ ගත්තා.

“මේ මොකද වෙන්නේ? කොහෙද මේ එළදෙනව අරගෙන යන්නේ” එතනට දුව ගෙන ආපු සෙකුරිටි කාරයා ඇහුවා.

“තොම්සන් සර් ගාවට. මූ අඩිය හොල්ලන්නෙ නෑනේ” එහෙම කිව්වේ කාකාස.

සෙකුරිටි කාරයා අතේ තිබ්බ බැටන් පොල්ලෙන් එළදෙනගේ පස්ස පැත්තට හයියෙන් ගැහුවා. මෙන්න මූ අපූරුවට පඩි නගිනවා. හැබැයි දෙවැනි තට්ටුවේ ලොබියට යනකොට ඌ කාකාස ගේ කමිසෙයි බිමට එළලා තිබ්බ රතු පාට කාපට් එකෙයි දෙකේම චූ කරලා ඉවරයි. ඒක දැකපු තුන්වැනි මනේජර්ට හයියෙන් හිනා ගියා.

“ඔබතුමාට නං මේක ප්‍රශ්නයක් නෑ…. ඔබතුමන්ලා එළ මුත්‍රා බොනවා නේද?” කාකාස ඇහුවා. එහෙම ඇහුවේ කමිසේ ගලවමින් වැසිකිලිය පැත්තට යන ගමන්.

තුන්වැනි මැනේජර් කට පියා ගත්තා. ඒක පරණ විහිළුවක්.

ගරු කළමනාකාර අධ්‍යක්ෂතුමා හොඳට හරි බැරි ගැහිලා මේසේ  උඩ කකුල් දෙක තියා ගෙන වාඩි වෙලා හිටියා.

“අපේ චුවිංගම් එකක ගාන කීයද පැස්ටොන්ජී? පයිසා එකක්?” ඔහු ඇහුවේ බස්තම වටේ කරකවමින්.

“ඔව් සර්. පයිසා එකයි. හරියටෝම බුලත් විටක ගානමයි. 

හිංදු, මුස්ලිම්, දුප්පත්, පොහොසත් ඕන කෙනෙක් කනවනේ බුලත් විට….. ඔබතුමා දන්නවද බුලත් විටක ගාණ?”

“නෑ….. මම කවදාවත් ඒවට කැමති නෑ”

“සර්ට කියන්ඩ මාත් කැමති නෑ සර්. හැබැයි ඒකට අර බෙනර්ජී. හැම වෙලාවෙම බුලත් විට කාලා අර කොරිඩෝ එකේ කෙළ ගහනවා”

“ආ…. අර අප්‍රසන්න ගඳ ගහන රතු පාට තිත් තිත් තියෙන්නේ ඒකද? මං හිතුවා එකත් එකටම ඒ බෙනර්ජී තමයි කියලා”.

“ඔව් සර්…. ඒ වැඩේ කරන්නේ එයා තමයි!!”

“මම ඉස්සරෝම බුලත් විටක් කාපු දවසේ මගේ පෙනහළු පුපුරන්ඩ වගේ ආවා”

“ඔබතුමා කෙළ ගහන්නේ නැතුව ඔක්කොම ගිලින්ඩ ඇති!”

“උඹ දන්නවනේ අපි….. ඉංග්‍රීසි කාරයෝ..අපි කවදාවත් කෙළ ගහන්ඩ පුරුදු වෙලා නෑ. තේරුනාද?”

“හා..හා...ඔවුන් කවදාවත් පුරුදු වෙන එකකුත් නෑ….. ඔබතුමා දන්නේ නෑ බුලත් විටක ගාණ?” මැනේජර් මහත්තයා ආයෙත් ඇහුවා.

“නෑ...මට කියපං..ඒ වෙනකොට එතුමා බස්තමෙන් මේසෙට තට්ටු කරන්ඩත් පටං අරන්. රට්ට..ටට්ට...ටා.. රට්ට..ටට්ට...ටා..

පයිසා එකයි සර්. අපිට තේයි බුලත් විටයි එක්ක තරඟ කරන්ඩ වෙලා තියනවා. හැබැයි චුවිංගම් වල වාසි වැඩියි.

ඇයි ඒ? දිගටම බස්තෙමෙන් තට්ටු කරමින් එම්. ඩී. ඇහුවා. දැන් ඒ තට්ටු කිරිල්ලෙන් මොකක්දෝ තාලෙකුත් බිහිවෙලා.

ඒක සංධ්වනියක්ද සර්?

මං ප්‍රාර්ථනා කරනවා එහෙම වෙන්ඩ කියලා. මෙහෙට ඇවිල්ලා ඉන්න එකෙන් තමුන් කැමති දේවල් කරන්ඩ කෙනෙකුට තියන අවස්ථාව නැතිවෙලා යනවා. මොකද්ද උඹ කිව්වේ?

මං කිය කිය හිටියේ සර් දවසක් මම ගෙදර යන ගමං එළවලු මාර්කැට් එකේ පොඩ්ඩක් නතර උනා. මට එහා පැත්තේ හිටියේ බද තඩි මිනිහෙක් බොම්බේ සමාචර් පත්තරේ කියව කියවා. ඒක ඉංග්‍රීසි පත්තරයක් තරමටම හොඳ.....

මොකක් ගැනද උඹ කියන්ඩ යන්නේ?

ඔ..ඔව්..ඔව් සර්..ඔන්න ඉතින් එයා මහ හයියෙන් පත්තරේ කියවනවා හරියට...

මට උඹේ වැල් වටාරං අහං ඉන්ඩ වෙලාව නෑ පැස්ටොන්ජී

පොඩ්ඩක් ඉන්ඩ සර් මං කතාවට එනකල්...මෙන්න එක පාරටම මේකා පත්තරේ සිහියෙන් ඉඳ ගෙන ගැහුවනෙ කෙළ තැම්බක් මගේ අලුත්ම ලෙදර් සෙරෙප්පු දෙක උඩට. බැල්ලිගෙ පුතා...අනේ සොරි සර් මගේ අතින් වැරදි දෙයක් කිය උනානං ඌට සිරිත් විරිත් කියලා කිසි දෙයක් නෑ

ඉතිං?

හැබැයි ඌ කකා හිටියේ චුවිංගම් එකක් නං කිසි දෙයක් වෙන්නේ නෑ

චුවිංගම් වල දුම්කොළ නෑ පැස්ටොන්ජී!!

ඒ උනාට දුප්පත් මිනිස්සු ඒක කයි!

ඒ ඇයි කියල කියනවද?

උං ඉන්නේ බඩගින්නේ නං හුග වෙලාවක් හප හපා ඉන්ඩ පුළුවන් රස දෙයක් තියෙන්ඩ ඕන

ඉතිං බුලත් විට තියනවනේ

හැබැයි රතු පාට බුලත් කෙළ කට දෙපැත්තෙන් පෙරිලා ඇවිත් ඒ අයගේ තොලුයි, ඇඳගෙන ඉන්න රෙදියි ඔක්කොම ජරා කරනවා. රෙදි කිලිටු කරං ගියාම ගෙදර උන්දැට තරහ යනවා. උන්දැට තරහ ගියාම මිනිහට ගහනවා. ඒ කරදර මොනවත් නැතුව මුළු දවස පුරාම චුවිංගම් හප හපා ඉන්ඩ පුළුවන්නේ. එතකොට හැමෝටම සන්තෝසයි. අනික බුලත් විට කනකොට බඩගිනි එනවා වැඩියි. අනික ඒක දිරවලා යනවනේ සර්.

ඒක? මොනවා වෙනවා??

දිරවනවා සර් දිරවනවා...ආමාශයේ...

ඔව්..ඔව්..හැබැයි මම හිතන්නේ චුවිංගම් වලට වැඩියෙන් කැමති වෙන්නේ පොඩි ළමයි. මහ මිනිස්සු නෙවෙයි. අපිට පොඩි ඇඩ්වර්ටයිසින් බජට් එකක් තියනවා මේකට ගන්ඩ පුළුවන්. ඇයි උඹ ඒක පාවිච්චි නොකරන්නේ? ඉස්කෝල කීපයක් ළඟ බෝඩ් කීපයක් ගහන්ඩ. ඉස්සරෝම දහයක් දොළහක්. හැබැයි ඒ ළඟ කඩවල් වලට අපි චුවිංගම් දාලා පුරවලා තියෙන්ඩ ඕන බෝඩ් ගහන්ඩ ඉස්සර. මතක තියා ගන්නවා.

සර් අපි මින්ට් රහ වෙනුවට බුලත් හපේක රහ තියන චුවිංගම් එකක් හදලා තියනවා. කව්ද කැමති වෙන්නේ මින්ට් රහ තියන දෙයක් සල්ලි දීලා ගන්ඩ ගෙදරින් හොරකං කරලා කන්ඩ පුළුවන් කම තියෙද්දී?

මෙතෙන්දි බලපාන්නේ රහ විතරක් නෙවෙයි පැස්ටොන්ජී. වැදගත් වෙන්නේ ඒ රහ දෙන විදිහ

එහෙමනං සර් අයි අපි බුලත් විට රහ තියන චුවිංගම් එක එපා කියන්නේ?

ආ..අනික අර පරණ ලේබල් එක අහක් කරා නේද මතක ඇතුව?

ඇයි සර්? මගේ මතකේ ගැන කවුරු හරි සර්ට කේළමක් කිව්වද?

අහක් කරාද? ඉවත් කරාද?

සමාවෙන්න සර්. ඔව් සර්. මම ඒක කළා.

අලුත් ලේබල් එකේ චුවිංගම් වල අමුද්‍රව්‍ය ගැන පැහැදිලිව දාලා තියනවද?

ඔව් සර්!

'සත්ත්ව නිෂ්පාදන කිසිවක් අඩංගු නැත. නිර්මාංශ භක්ෂකයන් සඳහා සුදුසුයි' කියලා තියනවද?

ඔව් සර්!!

හොඳයි. ඒක පෝස්ටර් එකෙත් ගහන්ඩ. ලේබල් එකේ විතරක් නෙවෙයි.

සර් ඔය අමතර දේවල් දාන්ඩ ගියොත් පෝස්ටරේ ඉඩ හුගක් අපතේ යනවා. ලේබලේ ඒක පැහැදිලිව ගහලා තියනවා.

සිරස්තලය මොකක්ද?

"එළදෙන අපේ ගමේ - කැමති රස ඇති චුවිං ගමේ"

තාමත් මට නං පේන්නේ ඒක ගැලපෙන්නේ නෑ කියලා....

මාව විශ්වාස කරන්ඩ සර් මේ ගැන. මේ ගැන හිතන්ඩ මම සෑහෙන වෙලාවක් යෙදෙව්වා. අපේ මිනිස්සු ඕන දෙයක් පිලි ගන්නවා එල දෙනකුට සම්බන්ධ නං. මේක රටේ පළවෙනි චුවිංගම් එක!

මොකක්ද ඒ ගඳ? එම්. ඩී. ඇහුවේ වටපිට බලන ගමන්.

සර් මම ගෙනාව යමක් එළදෙන තමයි අපේ චුවිංගම් ප්‍රසිද්ධ කරවන්ඩ හොඳම තානාපතියා කියලා  ඔබතුමාට ඔප්පු කරල පෙන්නන්ඩ

මොකක්? කොහෙද?

මේ අපේ ලොබියේ සර්!

මැනේජින් ඩිරෙක්ටර් මහත්තයා එයාගේ කාමරෙන් එලියට ආවා. එයා දිහා ලොබියේ ඉඳන් බලාගෙන හිටියේ ලොකු තෙතබරිත ඇස් සහ ඒ පැත්තට මේ පැත්තට කට හරවමින් යමක් හපමින් හිටපු එළදෙන.

මේ නාඩගම මොකද්ද? මේක විහිළුවක්ද පැස්ටොන්ජී?

නෑ සර්. මම එක්ව ගෙනාවේ සර් වෙනුවෙන්මයි! මට ඔබතුමාට පෙන්නන්ඩ ඕන උනා කොහොමද ඌ හපයක් කන්නේ කියල. හරියටෝම චුවිංගම් එකක් කනවා වගේමයි. අපේ පෝස්ටර් වල ගහන්ඩ කියාපු බඩුව! මම උගේ කට ඇරවලා පෙන්නන්නංකෝ

නට්වර්ලාල් උගේ කට අරිනවා! මැනේජර් මහත්තයා අණ කළා.

ඌ හපාවි!!??!

එළදෙන්නු හපන්නේ නෑ හරකෝ. උගේ කට අරිනවා!

කාකාස තමුන්ගේ ඇත වටේ රෙදි කෑල්ලක් ඔතාගෙන වැඩේට ලෑස්ති උනා.ම්හ්..එළදෙන නෙවෙයි හෙල්ලුනේ වත්. එළදෙනගේ කෙළ කාකාස ගේ අත දිගේ ගලාගෙන කිහිල්ලට ගියා. මනුස්සයට කිචි කැවුන හිංදා දඟලන්ඩ ගත්තා.

දැන් ගහනවා පොටෝ එක! මැනේජර් මහත්තයා කිව්වේ එළදෙනව ෆොටෝ ගන්ඩ ඇවිත් හිටපු කැමරා කාරයාට

මෙතන හරි කළුවරයි. පොටෝකාරයා කිව්වා. මිනිහත් නිකං පිංතූරයක් වගේ චරිතයක්. මේ වෙන වැඩේ ගැන කිසි කැමැත්තක් ඒ මනුස්සයට නොතිබ්බ වගේම පොටෝ ගන්ඩ කිසි සූදානමකුත් උන්දැගෙ තිබ්බේ නෑ.

නට්වර්ලාල් ගෙනෙන් ටෝච් එකක්!

කාකාස ඉස්ටෝරු කාමරේට දුවල ගිහිල්ල ටෝච් එකක් අරං ආවා. මැනේජර් මහත්තයා එළදෙනගේ කට ඇතුලට ටෝච් එක ගැහුවා. එතකල් එළදෙනගේ කට ඇරලා අත් දෙකෙම්ම අල්ලගෙන ඉන්ඩ උනෙත් කාකාස ටම තමයි.

ඉතුරු කොටස ලගදීම

පරශාර් කුල්කර්නි ගේ ද කව් ඇන්ඩ් කම්පැණි (The Cow and Company) කෙටි කතාවේ පරිවර්තනයකි