සිරි රහල් නම් උතුමෙකි... - දෙවෙනි කොටස

තිරය විවර වෙයි.

අඳුර මැදින් කුවේණි නාට්‍යයේ ගායක පිරිසගේ හඬ ඇසෙයි.

ගලින් ගල ගටාලා

අන්ධකාරේ අතීතේ

ගිනි පුපුර මැවූ මුල්

මිනිස් තෙම ඉන් නොනැවතී 

එකම ගිනි සිලෙන් ඒ

ලෝ වටා ගිනි නගාලා

යුදට වැද උනුන් හා

එතෙර මෙතෙරත් සාගරේ

දසත නෙත් යොමන්නේ

නොදැන කිම්දැයි සොයන්නේ

ගිනි රැගෙන බලන්නේ

අතීතය මුණ ගැසෙන්නේ

කුවේණි නාටකයේ ගායක පිරිස වේදිකාවෙන් බැස යද්දී කට්ටකාඩුවේ පූරක වේදිකාවට එයි.

මතකනේ අපි හතර කෝරළේ ඉපදිච්ච, කෝට්ටේ හයවෙනි පරාක්‍රමභාහු රජ්ජුරුවෝ ගාව හැදිලා වැඩිච්ච, තොටගමුවේ විජයබා පිරිවෙණේ නායක ධූරයට පත්වෙච්ච අපේ රාහුල හාමුදුරුවොත් එක්ක කතා බහ කළා. උන්නාන්සේ බොහොම විස්සෝපයෙන් උන්නේ රජ්ජුරුවන්නේ ඔටුන්න බාර ගන්ඩ එතුමාට පුත් කුමාරයෙක් නැති එක ගැන. උන්නාන්සේ විතරක් නෙවෙයි කෝට්ටේ මාළිගේ ඔක්කොමලා එහෙමයි. හැබැයි රටේ ඊට වෙනස් මතයකුත් තිබුනා. ඒ ගැන අහන්ඩ අද අපි හම්බ වෙන්නේ රාහුල හාමුදුරුවෝ වගේම උගත් වියත් පඬි රුවණක්. නම කියපු පමණින් අදත් මිනිස්සු දන්නා වීදාගම මයිත්‍රීය හාමුදුරුවෝ. එන්ඩ අපිත් එක්ක මේ කතාබහට එක්කහු වෙන්ඩ.

තොටගමු වෙහෙර වැසි - සිරි රහල් නම් උතුමෙකි

මතකද හෙන්රි ජයසේන මහත්තය. එතුමගේ නෑයො හිටිය අපේ ගමේ. ඒ කියන්නේ හතර කෝරළේ. ඉතිං හතර කෝරළේ මිනිස්සු ගැන ලියන්ඩ පටන් ගන්ඩ එතුමාගේම නාට්‍යයක් මතක් උනා. නාට්‍යය කුවේණි. මෙන්න ඇරඹුම.

අන්ධකාරෙන් දුරාතීතේ

අන්ධකාරෙට අනාගතයේ

රැගෙන යාමට කතා පුවතක්

අන්ධකාරේ සිට කියන්නේ

බොහෝ දේ සිදුවූ අතීතේ

වැළලිලා ඇත අන්ධකාරේ

පොළෝ පස් යට උනුන් කඳුළැලි

ලෙයත් ඩහදිය එකට මුසු වී

කුවේණි නාට්‍යයේ පූරක වේදිකාවෙන් බස යන අතර කට්ටකාඩුවේ පූරක වේදිකාවට පැමිණේ.

හතර කෝරළේ ඉතිහාසේ හොයාගෙන යන කොට....ආ... කියල හිටින්ඩ එපෑ අද ඉන්න මේ තමුන්නැහෙලා දන්නේ නැතුව ඇති නේ හතර කෝරළේ ගැන. හතර කෝරළේ කියන්නෙ ගල්බඩ, කිණිගොඩ, පරණකූරු, බෙලිගල් කියන කෝරළ හතරට. අද කාලේ හැටියටනං කෑගල්ල දිස්ත්‍රික්කේ  මාවනැල්ල, රඹුක්කන, අරණායක, කෑගල්ල, දැදිගම කියන ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාස වලට මායිම් වෙච්ච ප්‍රදේශයක්. අද අපේ කතාව මේ බෙලිගල් කෝරළේ ඉපදිච්ච නම කියපු පමණින් ලංකාවේ හැමෝම දන්නා උතුමෙක් ගැන. ෂඩ් භාෂා පරමේශ්වර කියලත් එතුමාට කියනවා. දන්නවනේ කවුද කියල...ඔව් තොටගමුවේ ශ්‍රී රාහුල හාමුදුරුවෝ. අපි යමුද උන්වහන්සේ බැහැ දකින්ඩ. නගින්ට මේ කාල යන්තරේට...

අපි යන්නේ ගාල්ලේ තොටගමුවේ විජයබා පිරිවෙණට.

බැංකු හොරකම් කරන ලේසි විදිහක්

මේ ගිය සතියේ දවසක අහම්බෙන් ප්‍රවෘත්ති බලන්ඩ ලැබුනා.  රත්තරං උකස් ගත්තු කට්ටියගේ මූල්‍ය ආයතනයක සල්ලි දාපු මිනිස්සු දැන් ලොකු අමාරුවකට වැටිලා කියලත් ඒ ආයෝජකයෝ තමුන් ආයෝජනය කරපු සල්ලි ටික බේරා ගන්ඩ පාරවල් ගානේ උද්ඝෝෂණ කරන බවකුත් මම දැක්කා. මේ මෙහෙම සිද්ධියක් ලංකාවේ වෙච්ච පලවෙනි වතාව නෙවෙයි. එක එක්කෙනා කොහොම මොන දේවල් කිව්වත් වණික් බැංකුවෙන් ප්‍රමුඛ බැංකුවෙන් පටන් අරං සක්විති ගේ ඉඳල සෙලාන් බැංකුව හරහා තව මට නම මතක නැති මූල්‍ය ආයතන ගණනාවකට පොඩි පොඩි වෙනස්කම් ඇතුව උනේ මේ සංගදියම තමයි. ඔන්න කෙනෙකුට කියන්ඩ පුළුවන් මහ බැංකුවටත් මේ ලඟදි උනේ ඔය වගේ වැඩක් නේද කියල. මොකා කලත් හොරකම හොරකම ම තමයි. හැබැයි මේ මූල්‍ය ආයතන වල අයිති කාරයෝ ඔය වගේ තුප්පහි වැඩ කරන කොට අපි වගේ පොඩි මිනිස්සුන්ට අබ සරණම තමයි.

ඒ ගැන හිත හිතා ඉන්න කොට අපේ ෆ්‍රෙඩී සිල්වා මහත්තයාගේ පරණ සින්දුවක් මතක් උනා. මගේ හිතේ ඒක ලියල තියෙන්නේ ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් මහත්තය. සින්දුව තමයි පරණ කෝට්.

පරණ කෝට්...පරණ කෝට්

පිත්තල බොත්තම් කැඩිච්ච මුලාදෑනි මුරුත කෝට්

මෙන්න ගෙනාවා මෙන්න ගෙනාවා.....

එංගලන්තෙ පරණ පැටන්

කොළඹ පුරේ අලුත් පැටන්

කොළඹ පුරේ පරණ පැටන්

මේ පැත්තේ අලුත් පැටන්....

තුන් දෙනෙක් ගැන දිග කතාවක්

 තරුරසී ප්‍රනාන්දු සොයුරිය ඇගේ තරුරසී බ්ලොග් අඩවියේ ලඟදි ලස්සන සටහනක් තියල තිබුන තුන් දෙනෙක් ගැන කතාවක් පමණක්මද? කියන මාතෘකාවෙන්. ඔය ලිපිය කියවගෙන යනකොට මටත් මතක් උනා කතන්දර තුනක්. ඒ කතන්දර තුන ගැන තමයි අද ලියන්ඩ හිතුවෙ. ලියන්ඩ හිතුවට මොකද කොහෙන් කතාව පටං ගන්නද කියල නිච්චියක් නෑ. අතීතෙන් පටන් අරං වර්තමානෙට එනවද, පිටරටකින් පටන් අරං ලංකාවට එනවද, උතුරේ ඉඳන් දකුණට එනවද නැත්තං නැගෙනහිර ඉඳන් බටහිරට යනවද? ඒ කොහොම උනත් මේ කතා තුනම මගේ හිත ඇතුලේ ඉඳගෙන මතක් වෙන මතක් වෙන පාරට තිගැස්මක් ගෙන දෙන කතා.

පළවෙනි කතාව 

මම අනුරාධපුරෙන් පටං ගන්නං. ඒ හැත්තෑව දශකේ මැද කාලේ. අපේ අප්පච්චි රඹෑවේ කල්ලංචිය කියන ගමේ ඉස්කෝලෙ විද්‍යා ගුරුවරයෙක් විදිහට වැඩ කරපු කාලේ. ගමේ ඩිස්පෙන්සරියට එනවා දෙමල දොස්තර මහත්තයෙක්. නම වේලායුදම්. මනුස්සයා සේවයට ඇප කැප වෙච්ච චරිතයක්. හවස් වරුවට ඉස්කෝලේ උගන්නන පිට ගම් කාරයෝ ටික එක්කහු වෙලා කොහොඹ ගස් හෙවනේ කයියක් ගහගෙන ඉන්න කොට මේ දෙමළ දොස්තරත් එනවා කාන්සිය මකා ගන්ඩ. හැබැයි මනුස්සයාට හොඳට සිංහල කතා බහ කරන්ඩ බෑ. බේත් දෙන්නෙත් පරිවර්තකයෙක්ගේ උදව්වෙන්. අප්පච්චිලාගේ සැන්දෑ සාදයන්ට එක්කහු වෙන මේ දොස්තර සිංහල සිංදුවල තාලෙට අප්පුඩි ගහනවා. හිටපු ගමං දෙමළ සින්දුවක් ගායනා කරනවා අනික් අයගේ ඉල්ලීමට. මහා රෑ දොළහට එකට ලෙඩෙක් ආවත් බේත් දෙනවා. වෙලාවක් කලාවක් නෑ ලෙඩෙක් හිටියොත් ගෙදරට හරි ගිහිල්ල බේත් දුන්න කියලයි අප්පච්චි කිව්වේ.

හаදය සාක්ෂිය එල්ලා මරණු!

මේ දවස් වල මොකක් හරි වැඩකට දෙතුන් දෙනෙක් එක්ක සෙට් උනොත් ඔන්න ටික වෙලාවකින් මාතෘකාව වෙනස් වෙලා මරණීය දණ්ඩනයෙන් තමයි වැඩේ නවතින්නේ. මෙහෙම ෆිෆ්ටි ෆිෆ්ටි බෙදිච්ච මතයක් මීට ඉස්සර මම දැක්කේ 2005 ජනාධිපතිවරනෙට ටික දවසකට ඉස්සර විතරයි. සමහරු එල්ලා මැරීමට තදින්ම විරුද්ධයි. සමහරු තදින්ම පක්ෂයි. අනික ජනාධිපතිතුමා කියල තියෙන්නේ මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරමට අහුවෙලා මරණීය දණ්ඩනය නියම වෙලා හිරබත් කද්දි තවදුරටත් ඒ ජාවාරමේ ඉන්න එවුන්ව එල්ලනවා කියලනේ. ඉතින් එහෙව් එකෙක් එල්ලනවට විරුද්ධ වෙන්නේ මොකාද? මෙච්චර කල් මිනිස්සුන්ගේ වියදමෙන් කන්ඩ බොන්ඩ දීලා මේ අපරාධකාරයන්ව තියාගන්ඩ තීරණය කරපු එකාවයි එල්ලන්ඩ ඕන.නැද්ද මං අහන්නේ? අනික් අතට මිනිහෙක්ව එල්ලලා හරි වෙන විදිහකින් හරි මරන්ඩ තවත් මනුස්සයෙකුට අයිතියක් තියනවද?

අපරාධකාරයෙකුට දෙන්ඩ පුළුවන් උපරිම දඬුවම මරණයද නැත්තං සමාවද? මෙන්න මේ වගේ කතන්දරත් ඕන තරං ඇහෙනවා.

අපරාධකාරයා අමතක කරලා රටේ මානව හිමිකම් පැත්තෙන් මේක දිහා බලන චරිතත් ඉන්නවා. අපි මොකෙක් හරි එල්ලලා මැරුවොත් ජී.එස්.පී. ප්ලස් අහක් කරයිද? අපිට විරුද්ධව මානව හිමිකම් වලි වැටෙයිද? නිකං මොකටද ඕන නැති නයි රෙද්ද අස්සෙ දා ගන්නේ? බුදු හාමුදුරුවන්ගේ කාලෙත් දඬුවමක් විදිහට අපරාධ කාරයාගේ දිවි තොර කිරීම තිබ්බා. ඉතින් දැන් නමට විතරක් බෞද්ධ වෙච්ච අපේ රටේ එහෙම එකක් තිබ්බට මොකෝ? අනික ඇත්තටම මේක ත්‍රස්ත උපායක්. මැරෙන්නේ එකෙක් දෙන්නෙක් උනාට බය වෙන උන් වැඩියි. ඒ හින්දා අපරාධ වලට පෙළඹෙන උන් අඩු වෙන්ඩ පුළුවන්. මෙන්න මේ වගේ කතාත් ඕන තරං මම පහුගිය ටිකේ ඇහුවා.