අගස්ති ඉර්සින් වහන්සේ

සුළං හමයි. ඈතින් හඳ පලුවක් පායමින් අහස ආලෝකවත් කරයි. සුළඟට ලෙළෙන කොඩි වැල් දෙක තුනක් තිබුණු පුංචි දේවාලය පේන තෙක් මානයක ඇති එකම මනුස්ස වාසයක් ගැන තියන හෝඩුවාවයි. හිතට පොඩි බයක් දැනෙන්නේ තව කොච්චර වෙලාවක් මෙතැන රඳන්ට වේ දැයි නොදන්නා නිසාය. අප සිටියේ ඉන්දියාවේ ඔරන්ගාබාද් නුවරින් කිලෝ මීටර් තුන්සීයක් විතර රට මැද්දට වෙන්න තියන කඳු ගැටයක් උඩ. මාත් එක්ක හිටියේ ක්‍රිස්පිනෝ සහ සුරූපී ටිකිෂා විතරයි. ක්‍රිස්පිනෝ ගෝවේ ඉපදුනු ඉන්දියානු ජාතිකයෙක්. ඔහු වැඩ කල WOTR කියන ආයතනය තමයි අපිට ජලාධාර ප්‍රදේශ සංරක්ෂණය ගැන ඉගෙන ගන්න මේ අධ්‍යයන චාරිකාව සංවිධානය කලේ. ටිකිෂා කෙන්යානු තරුණියක්. අවුරුදු විසි පහක් විතර ඇති. ඔය කියන කාලේ මටත් අවුරුදු විසි හතකට අටකට වඩා නෑ. අපි මේ කඳු මුදුනේ අතරමං වෙච්ච හැටි වෙනම කතාවක්. ඒක තව දවසක කියන්නං. එතකල්  කොයි වෙලාවේ අපිව හොයාගෙන අනිත් කට්ටිය ඒවිද කියන බලාපොරොත්තුවෙන්, එතකල් සත්තු සරුපයන්ගෙන් ගැහැටක් නොවී ජීවිතේ පවත්තගන්ඩ පුළුවන් වෙයිද කියන දෙගිඩියාවෙන් අපි එහෙට මෙහෙට ඇවිද ඇවිද හිටියා.

මේ අගස්ති මුණි ගේ යැයි සැලකෙන රූපයක් 

ක්‍රිස්පිනෝ, WOTR ආයතනයේ ඉහළ නිලයක් දැරූවෙක්. ඒ හිංදා අපි අතුරුදහන් කියලා දැනගත්තු වහාම ඒ සංවිධානයේ කට්ටිය අපිව හොයන්ඩ එන බව අපි දැනං හිටියා. හැබැයි මේ කන්ද රෑ පානේ නගින එක ලේසි වැඩක් නෙවෙයි. ඒ හිංදා අඩුම ගානේ තව පැය තුන හතරක් මෙතනම ඉන්ඩ වෙන බව ස්ථිරයි. ආසියානු පිරිමි වෙච්ච ක්‍රිස්පිනෝටත් මටත් මේක දරා ගන්ඩ පුළුවන් උනාට සුන්දර ඇෆ්රිකානු තරුණිය ටිකිෂා නං හොඳටම බය වෙලයි හිටියේ.

උදායි හාමුදුරුවෝ

ලොකු මලය කසාද බැඳපු කාලේ ළමයි බමයි කවුරුවත් නැතිව ඉන්න කොට හරිම නිදහස් ජීවිතයක් තමයි ගෙව්වේ. ඒ කාලේ අපි පදිංචි වෙලා හිටියේ කුළියට ගෙයක් අරගෙන ඔය කොළඹ රටේ. කොයි දීස දීපංකරේ හිටියත් ලොකු මලයට ගමට එන්ඩ ලොකු කැමැත්තක් තිබුනා. බුදු හාමුදුරුවොත් කිව්වලුනේ 'ආනන්ද මට ශාක්‍ය ජනපදය පැත්තෙන් හමන සුළඟත් මහා සනීපයක් දනවනවා' කියල. ඉතින් අපි වගේ ගිහියන් ගැන මොන කතාද?

ඉතින් හැම සති අන්තෙකම අපි ගමේ යනවා රෙදි බෑග් දෙකකුත් කාර් එකට දාගෙන. හැබැයි කොළඹින් පිටත් වෙලා ටික වෙලාවක් යනකොට හිතෙනවා කාලෙකින් අනුරාධපුරේ පැත්තේ ගියේ නෑ නේද...කාලෙකින් පොළොන්නරුවේ ගියේ නෑ නේද වගේ කල්පනාවල්. ආය ඉතිං කාගෙන් අහන්ඩද බලන්ඩද කියල අපි දෙන්න නතර වෙන්නේ ගමෙන් නෙවෙයි අනුරාධපුරෙන්. එහෙම නැත්තං පොළොන්නරුවෙන්. 

ඔන්න ඔහොම කාලේ ගත වෙද්දී අපේ නෝන මහත්තයට හිතුන අමුතුම ගමනක් යන්ඩ. කොහෙද දන්නවද? දඹදිව!! ලොකු මලයත් අනේ සාදු කියල වැඩේට ලෑස්ති උනා. කන්තෝරුවෙන් දවස් දහයක් නිවාඩුත් දාලා අපි දඹදිව ගියා.

මේ තියෙන්නේ සැවත් නුවර ජේතවනාරාමයේ බුදු හාමුදුරුවෝ වැඩ හිටියා කියන කුටිය. වර්තමාන මහා මන්දිර එක්ක බලන කොට මොන තරම් පොඩි කුටියක්ද. අඩි 8 X 8 විතර ඇති වැඩිම උනොත්. 

කිව්වට විස්වාස කරන්ඩ මම ජීවිතේ කරපු හොඳම වියදම් වලින් එකක් තමයි ඒ. බෞද්ධයෙක් විදිහට මම බුදු හාමුදුරුවෝ ගැන එක එක බණ කතා අහලා තිබුනත් ඇත්තටම ඒ උත්තමයා කොයි වගේද කියල තේරුම් ගන්ඩ පුළුවන් උනේ මේ ගමනෙදි. මේක මට විතරක් පොදු කතාවක් නෙවෙයි. මගේ ක්‍රිස්තියානි මිත්තරයෝ කියල තියනවා ජේසුස් වහන්සේ කවුද කියන එක හරියට තේරුම් ගන්ඩ ශුද්ධ දේශයට යන්ඩ ඕන කියල. පන්සල් වලින් පල්ලි වලින් අපිට පෙන්නන ශාස්ත්‍රa වරයට වඩා හරිම අහිංසක, පොදු ජනතාවගේ නායකයෙක් පේන්ඩ පටන් ගන්නේ එතුමන්ලා ජීවත් වෙච්ච, ඇවිදපු, කතා බහ කරපු තැන්වලට ගියාම. පන්සලේ ඉන්න අසූ මහ රියන් උස, තේජසින් බබලන, අපි වගේ පොඩි උන්ට ලං වෙන්ඩ බැරි බුදු හාමුදුරුවෝ අපි ලඟට වැඩම කරන, අඩි හයකට වඩා ටිකක් උස, අපි ගැන මහා කරුණාවෙන් රජ සැප අත් ඇරලා දාලා ආපු අපේ විප්ලවවාදියා බවට පත් වෙන්නේ දඹදිවදී. අද ඉඳලා ලිපි කීපයක් මම ලියන්ඩ හිතාගෙන ඉන්නවා මේ ගමනෙදි මතක් වෙච්ච අපූරු චරිත කීපයක් ගැන. අද කතාව උදායි හාමුදුරුවෝ.

ඇති හිටියා සෙනෙවිරුවන්

අපේ ගමේ පිරිමි පරාණ වල මධු විත පානය කිරීමේ අසම සම හැකියාව ගැන මම ගිය සතියේ ලියපුවාම (කවුරු හරි බීලා හිටපු කෙනෙකුට ඒ ලිපිය මග ඇරුනා නං මෙන්න ලිංක් එක ඒ ලිපියට) මගේ යාළුවො දෙතුං දෙනෙක්ම මට කතා කරලා -අයියෝ ඔව්ව මොනවද අපේ ගමේ අහලකින් වත් තියන්ඩ පුලුවන්ද උඹලට, ඔය වගේ වැඩ අපි කලේ උඹලා මොන්ටිසෝරි යන කාලෙය වගේ අපිව පීචං වෙන කතා ගොන්නක්ම කියලා දැම්මෝය. මේක අපේ ගමේ ප්‍රෞඩත්වයටද මොකද්ද එකට නව නිංගිරාවක්ය. කොහොමද ඒ කැළල මකා ගන්නේ කියල කම්පනා කර කර ඉන්න අල්ල පනල්ලේ ආයෙත් මතක් උනේ නැද්ද අපේ සෙනෙවිරුවන් අයියා ගැන. සෙනෙවිරුවන් අයියා යනු අපේ ගමේ බීමත්කමේ කොඩිය ඉදිරියෙම්ම ගෙනියන පෙරමුණේ රාල කෙනෙකි. හැමෝටම තේරෙන බාසාවෙන් කියනවා නං සෙනෙවිරුවන් අයියා යනු අපේ ගමේ බීමත්කම ගැන කේස් ස්ටඩි එකකි.

බෝතලයක් ඔට්ටුයි  හැම ගමකම නෑ කියල. මොකෝ කියන්නේ අල්ලමුද ඔට්ටුවක්.

බීම සහ බීම

 මිනිස්සු හරි පුදුමය. ඉනුත් අපේ ගමේ මිනිස්සු හරිම පුදුමය. අපේ ගමේ පිරිමින්ට තරං එක හිතක් ඇතිව යමක් කරන්ඩ පුළුවන් තව මිනිස්සු මේ ලෝකෙටම ඉන්නවාදැයි හිතා ගැනීමත් ටිකක් අමාරුය. මම එහෙම කිව්වේ මොකක් නිසාදැයි ඔබට තේරෙන විට මේ ලිපියේ අවසානය ළඟාවී තිබෙනු ඇත. හැබැයි ලිපියේ අවසානයට පෙරම ඔබට ඒ කරුණ තේරුණහොත් මේ ලිපිය කියවීම නවත්වන්න. ඒ ඉතුරු වේලාවේ හිතලා බලන්ඩ එහෙම මිනිස්සු මේ ලෝකේ තවත් ඉන්නවාද කියලා.

මම අද ලිපිය ඇතුලේ කතා තුනක් කියන්ඩයි හිතාගෙන ඉන්නේ. මෙන්න පලවෙනි කතාව.

එදා මගේ කසාදෙ දෙවෙනි ගමන නොහොත් ඇට්ටෝන් එක තිබ්බ දවස. ගමේ යාලුවන්ට වගේම අහල පහල අයට එන්ඩ කිව්වේ එදාට. මොකද වෙඩින් එකට ඒ කියන්නේ පළවෙනි දවසේ උත්සවේට සල්ලි වියදම් කරන්නේ අපේ නෝනගේ පැත්තෙන් හිංදා මගුල කෙරෙන්ඩ නං තිහකට වඩා කට්ටිය ගේන්ඩ එපා කියලා ඒ පැත්තෙන් රෙඩ් නෝටිස් දීම හිංදා. අනික අපේ එව්වෝ කොහොමත් ඉතින් ටිකක් බොන්ඩ කන්ඩ ප්‍රිය කට්ටිය. ඉතිං අපේ කට්ටියට අඩුවක් පාඩුවක් උනොත් ඒක හරි මදි නේ. ඒකයි මම අපේ කට්ටියට ඇට්ටෝන් එකට එන්ඩ කිව්වේ වෙඩින් එකට නෑවිදින්. වයි ෂුඩ් වී ලුක් ඇට් දෙයා ලොකුකං. මයි කාර්, මයි පැට්‍රල් කියල මෙතැන් බොන්ඩ දෙන්නේ මම. කවුරු හරි අකමැති කෙනෙක් ඉන්නවා නං යන්ඩ පුළුවන්. නැත්තං එන්ඩ සෙට් වෙන්ඩ.

යවෙස් ලූ මිනිසා

මේං ආයෙත් තියනවලු! අපේ නෝන මහත්තයා කිව්වා.

මොකක්ද?

අර පොත් ප්‍රදර්ශනේ!

මොන? මගේ මතකයට එන පොත් ප්‍රදර්ශනේ තියෙන්නේ සැප්තැම්බර් වලය. මේ කියන්නේ ඒ ගැන වෙන්නට බැරිය.

බිග් බෑඩ් වුල්ෆ්!

නෑ..! කවද්ද තියෙන්නේ?

මේ දැම්මම කියන්නේ ගියාට කමක් නෑ කියවනවනං විතරක් පොත් ගේන්ඩ. නැතුව ගොඩ ගහගෙන තියන්ඩ නං මේ පැත්ත පළාතේ ගේන්ඩ එපා හොඳද...

මොනවද මම ගෙනැල්ලා නොකියවපු පොත්?

අර තියෙන්නේ තොගයක්ම...

ඒ කියන්නේ මේ පාර බිග් බෑඩ් වුල්ෆ් එකට යන්ඩ කලියෙන් ඒ පොත් ටික කියවලා ඉවර කරන්ඩ ඕන බවය. නැත්තං මේ කන්කෙඳිරිය තව හය හත් වතාවක් වත් අහන්ඩ වෙනු ඇත. මේ දිනවල අපේ පැත්තට ඇද හැලෙන අනෝරා එක්ක කරන්ඩ හොඳම වැඩක් තමයි පොතක් කියවන එක. ඉතිං මාත් බැලුවා මොනවද මම ගෙදරට ගෙනැල්ලා නොකියවපු පොත් කියලා. මෙන්න තියනවා ඇලෙක්සැන්ඩර් ඩූමා ගේ සුප්‍රසිද්ධ තුන් ඈඳුතු නවකතාව. ඩාහ් ටැන්යොන් ගේ කතාව! එහෙම කියන එක ටිකක් වැරදියි. මොකද මාටින් වික්‍රමසිංහ මහත්තයා ලිව්වේ තිස්සගේ කතාව නෙවෙයිනේ...ගම්පෙරළිය, කලියුගය, යුගාන්තය . ඒ හිංදා ඩූමා ලියපු නවකතා ටිකේ නම් වලින්ම කියනවා නං   ත්‍රී මස්කටියර්ස්, ට්වෙන්ටි ඉයර්ස් ආෆ්ටර් සහ ද විකොම් ඔෆ් බ්‍රජ්ලන් - ටෙන් ඉයර්ස් ලේටර් (මම මේ ප්‍රංශ වචන කියවන විදිහ වැරදි නං හරි විදිහ කියල දෙන්ඩ ඕන මේක කියවන නෝනලා මහත්තුරු). සුප්‍රසිද්ධ මෑන් ඉන් ද අයන් මාස්ක් එහෙම නැත්තං යවෙස් ලූ මිනිසා හම්බ වෙන්නේ මේ තුන්වැනි නවකතාවේ දී.

තදින් වැස්ස වැටෙන වෙලාවක පුටුවේ හාන්සි වෙලා පොතක් කියවන එක මොන තරං ජොලි වැඩක්ද!!!

තිත්තවැල්ගොල්ලේ වධකයා

මම ලඟදි දවසක පොඩි වැඩ වගේකට මිහින්තලේ ගියාම දවල්ට කන්ඩ වෙලාව එළඹුනා. මගේ මිතුරෙක් මාව එක්ක ගියා හරි අපූරු තැනකට. (ඒ තැන ගැන මම ලඟකදී බ්ලොග් අඩවියකත් කියවලා තිබුණු බව මතක නමුත් ඒ කොයි බ්ලොග් එකේද කියලා හොයා ගන්ඩ බැරි උනා).  එතැන තමයි ඔරිජිනල් නෙලුම් කොළේ කියන කෑම කඩේ. රඹෑව ටවුන් එක ළඟ තියෙන්නේ. ඉතාම සුන්දර අත්දැකීමක් එහෙම ව්‍යවසායකයෙක් දකින්ඩ ලැබීම. ඊට අමතරව තව වැදගත් දෙයක් උනේ ඒ කෑම කඩේ තිබුණු දැන්වීමක්.

හරියටම වචන මතක නැති උනත් එයින් කියැවුනේ මෙහෙම අදහසක්. "වැරදි කල අයෙකුට සමාව දිය හැක්කේ ශක්තිමත් පුද්ගලයෙකුට පමණි". මම කල්පනා කළා ඒක ඇත්තද කියල. වෙන කෙනෙක් ගැන හිතනවට වඩා තමන් උපමා කරලා යමක් හිතන්ඩ කියලනේ බුදු හාමුදුරුවොත් කියල තියෙන්නේ...ඉතිං මම මං ගැනම කල්පනා කරලා බැලුවා. මට වැරද්දක් ඒත් මගේ හිතේ පැහැවන තරහක් තියන කෙනෙක් කවුද?

ඔන්න එතකොට මතක් උනා කලාබර ගැන. කැමතිද ඒ කතාව කියවන්ඩ.