පාර දිගේ ලේ ගැලුවත්...

ගිය මාසේ මම කිව්වනේ රුහුණේ දී හම්බ වෙච්ච තිත්තවැල්ගොල්ලේ වධකයා ගැන. ඉතිං ඔය ලිපිය දැකපු දෙතුන් දෙනෙක්ම මගෙන් ඇහුවා 'රුහුණේ විස්තර' එතකොට මතක් වෙච්ච තව කතාවක් කියන්ඩයි අද සූදානම. මේක අද සමාජයේ ඉන්න ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයෙකුටත් සම්බන්ධ හිංදා කියම්දෝ නොකියම්දෝ කියල හිතුනත් අපේ ගමේ කට්ටිය කියනවා වගේ 'ඕන ඉලව්වක් වෙන්ඩ ඔන්නොහෙ කියල දාන්ඩ' තමයි මගේ කල්පනාව.

අපේ තකතීරු අධ්‍යාපන ඇමැත්තෙක් ගේ මානසික රෝග සංසිදුවා ගන්ඩ සැටලයිට් තුමිය රාජ්ජය අවිචාරණ සමයේ අපිව ගාල් කරලා රුහුණේ කෘෂි කර්ම පීටයට යවපු හැටිත් කෘෂි කෙසේ වෙතත් අපේ පෙර කල කර්ම පළදෙන තැනක් බවට එතැන පත්වෙච්ච හැටිත් මම මීට ඉස්සර ලිපි දෙකකින් කිව්වනේ. දැන් කියන්ඩ යන්නේ ඒ කාලෙම අපි විරු සිසුවෝ වෙන්ඩ තිබ්බ චෑන්ස් එකක් නූලෙන් මිස් වෙලා ගිය හැටි. එදා වැඩේ ටක්කෙට උනා නං අද මේ ලොකු මලය සුන්දර සුරඹුන්ගේ අතේ.....

අපේ ෆැකල්ටිය පිහිටලා තිබ්බේ මාපලානේ. ඒ කියන්නේ ඉඳන් කඹුරුපිටිය පාරේ හැතැම්ම නවයක් දහයක් විතර එනකොට තියන හරියක. හැබැයි රුහුණු විස්සවිජ්ජාලේ ආට් ෆැකල්ටිය හෙම පිහිටුවලා තිබුනේ වැල්ලමඩමේ. ඒ කියන්නේ මාතර ඉඳන් තංගල්ල පාරේ හැතැම්ම තුනක් හතරක් විතර එනකොට තියන හරියක. කොටිම්ම කිව්වොත් මාපලානේ ඉඳන් වැල්ලමඩමට එන්ඩ බස් දෙකක හැතැම්ම දොළහක් දහතුනක් විතර එන්ඩ ඕන. ගමනට ඒ කාලේ පැය එක හමාරක් විතර ගත උනා කියලයි මතක තියෙන්නේ.

රැග් සීසන් එකේ අපි උදේ පාන්දර හතරට විතර නැගිටපු වෙලාවේ ඉඳලා රෑ දොළහට එකට විතර නිදා ගන්න කල් කලාබර, බාවා ඇතුළු මානසික රෝගීන්ගේ ඉවරයක් නැති වධ බන්ධන වලට ලක්වෙමින් දවසට බත් කටවල් දෙක තුනකුත් වතුරත් බිබී බද රවට්ටගෙන ජීවත් වෙච්ච කාලෙක අපිට මහා ශිෂ්‍ය සංගමේ සාර ගර්භ දේශනා වලට කන යොමු කරන්ඩත් සිද්ධ උනා. හැමදාම කොමන් රූම් එකෙයි එක එක හොස්ටල් වලයි එල්ලලා තියන මහා ශිෂ්‍ය වීරයන්ගේ ෆොටෝ වලට අමු හෙලුවල්ලෙන් ඉඳ ගෙන නැත්තං ලේ පෙරෙන වැලමිටි දණිස් යනාදියෙන් යුක්තව ආචාර කරපු අපිට මේ ශිෂ්‍ය වීරයෝ කොබ්බෑකඩුව මහත්තයටත් වඩා වීරයෝ කියලයි කියල දුන්නේ. 

ඒ වීරයෝ ජීවිත පූජාවෙන් දිනාගත්තු අධ්‍යාපන අයිතිය තමයි අපි මේ අද භුක්ති විදින්නේ හරිය. ඉතින් අපෙන් ඇගෙන් පොඩ්ඩක් ලේ ගැලුවට මොකෝ? ඒ උන්නාන්සෙලා ගේ ඔලුවට ඇණ වදිද්දී කිසිම කෙනෙක්ව පාවා නොදී මරණය වලදගත්තා අනාගත පරපුරේ අද්යාපන අයිතිය වෙනුවෙන්....ආමි එකට එර්දිය පහල වෙලානේ ඒ ඔක්කොම වීරයෝ ටික හොයා ගෙන මරලා දැම්මේ. නැතුව එකෙක් වත් තව  පාවලා දීලා නෙවෙයි හරිය....එක එකා කිව්වට සෙට් එකක් ඔය සටන් කාලේ ඔක්කොමලා පාවලා දීලා හෙමීට මාරු උනාය උන් තාම හොඳින් ඉන්නවාය කියල එව්වා ඔක්කොම පට්ටපල් බොරු හරිය. එව්වා අලයෝ කියන කතා හිංදා අපි එව්වා ගැන හිතන්ඩවත් හොඳ නෑ හරිය. තොපිට ඇහුනද ප...යෝ....බලාගෙන ඉන්නේ උරුලෑවෝ වගේ?

එහෙමයි ජ්‍යෙෂ්ට තුමනි.

මතක තියාගනිල්ලා තොපිත් අනාගතේ එන නංගිලා මල්ලිලා වෙනුවෙන් මේ නිදහස් අධ්‍යාපනය රැකලා දෙන්ඩ ඕන. ඒ සටනෙදි එකෙක්වත් පස්සට යන්ඩ හොඳ නෑ. තමන්ගේ පෞද්ගලික උවමනා එපාකම් දිහා බලන්ඩ ඉස්සරලා පොදු අරමුණ වෙනුවෙන් කැප වෙන්ඩ  ගනිල්ලා. තොපි ශිෂ්‍ය ව්යාපෙරෙත් එක්ක ඉන්නවද නැත්තං අලයෝ වෙනවද?

ඔන්න එතකොටම කලාබර එනවා කවුද අලයෝ වෙන්ඩ එහෙම නැත්තං පොදු ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරයෙන් යන්ඩ දඟලන එව්වන් බලා ගන්ඩ. කලාබර එනකොට අපි දෙතුන් දෙනෙකුට චූ වෙනවා. බයට නෙවෙයි යකුනේ සතුටට සතුටට.

අපි ශිෂ්‍ය සංගමෙත් එක්ක ඉන්නවා.

එහෙනං හයියෙන් කියපල්ලා මෙහෙම. කපා කපා කෑලි කපා - අප වලකනු සිතනු එපා

කපා කපා කෑලි කපා - අප වලකනු සිතනු එපා!

පාර දිගේ ලේ ගැලුවත් - අපේ ගමන අපි යනවා

පාර දිගේ ලේ ගැලුවත් - අපේ ගමන අපි යනවා!

අපේ අන්තරේ කැඳවුම්කාර සහෝදරයා ඇවිල්ලා ඉන්නවා අද. අපි කිව්වා උඹලටත් කතා කරන්ඩ කියලා පොඩ්ඩක්.

අපි හොස්ටල් එකේ කොමන් රූම් එකේ නිගන්ටයෝ වගේ වාඩි වෙලා ඉන්දැද්දී ඔන්න අර අන්තරේ පොර ආවා. කලාබරයත් ඌ එනකොට නැගිටලා, දෙකට නැවිලා, හිනා වෙලා අතට අත දුන්නා කියහන්කො. ඒ කියන්නේ මේ අන්තරේද මොකද්ද කියන එකේ පොර සෑහෙන වැඩ්ඩෙක් වෙන්ඩ ඕන.

සහෝදරයා සහෝදරිය..ආ සහෝදරියන් මෙතන නෑ නේ...මට වැරදුනා... අන්තරේ බුවා කතාව පටං ගත්තා. අද දවස වෙනකොට අපේ රටේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය මහා විනාශයකට මූණ දීලා තියනවා. ඔයාලා මෙතැන හොඳට ඉගෙන ගනිද්දී ඔයාලගේම සොයුරු සොයුරියෝ පිරිසක් පන්ති තහනමකට ලක්වෙලා. මේ රුහුණු විශ්ව විද්‍යාලයේම වැල්ලමඩම සංකීර්ණයේ. අපි එකා වගේ සටන් කලේ නැත්තං පාලකයෝ අපේ අයිතීන් එකින් එක උදුරා ගෙන නිදහස් අධ්‍යාපනය වළලලා දානවා. අපි දැනටමත් සටනක් පටන් ගෙන තියනවා. ඒ සටන ඉස්සරහට ගෙනියන්ඩ අපිට කට්ටිය ඕන. වැල්ලමඩමට නිවාඩු දීලා හිංදා අපිට කට්ටිය මදි. මේ ෆැකල්ටියෙත් විබාග හිංදා ජ්‍යෙෂ්ට සහෝදරසහෝදරියන්ට යන්ඩ අමාරුයි. කැමතිද අපේ සටනත් එක්ක එක්කහු වෙන්ඩ?

අප්පට සිරි මාර චාන්ස් එකක් නේද අර බිත්තියේ එල්ලලා ඉන්න වීරයෝ වගේ වෙන්ඩ....අනේ මම හිතුවේ එහෙම නෙවෙයි මේ නරකාදියෙන් ගැලවිලා දවසක් හරි ඉන්ඩ පුලුවන්නං ඒක ලොකු දෙයක්. ඒ හින්දයි මම නම දුන්නේ හවස වැල්ලමඩමේ යන කණ්ඩායමට.  

හැබැයි නම දුන්නට පස්සේ මට මතක් වෙනවා ඇයි අච්චර ලොකු ටෝක් දීපු ජ්‍යෙෂ්ටයෝ පස්සට ගිහිං අපි වගේ තාම රැග් වෙවී ඉන්න කබ්බෝ ඉස්සරහාට දාන්නේ කියල. අනික අර අන්තරේ බුවාගේ අතේ ඇඟිලි ගණනාවක් නෑ. මට මතක් උනේ රාවයේ වික්ටර් අයිවන්. එතුමා දවසක් කිව්වා ටී.වී. වැඩසටහනකදී එහෙම ඇඟිලි නැති උනේ බෝම්බ හදන්ඩ ගිහින් කියලා. යකෝ මේ අන්තරයාත් බෝම්බ කාරයෙක්ද? කලාබරගේ දස වද විඳිනවට වඩා හොඳයි බෝම්බ කාරයෙක් එක්ක ආතල් එකක් ගන්න එක....මම එහෙම හිතලා හිත හදා ගත්තා.

ඔන්න පහුවදාට එලි උනා. එදා අර වැල්ලමඩමේ යන්ඩ නං දීපු සෙට් එක දිහා සීනියර්ස් ලා බැලුවේ නීල් ආම්ස්ට්‍රෝංග් හඳට යන්ඩ තෝරගත්තට පස්සේ පොර දිහා බලන නාසා එකේ අතුගාන එව්වෝ වගේ. අපිට දිට්ට ධම්ම වේදනීය කර්මය පලදෙමින් තිබුනා. එදා අපි කීප දෙනාට රැග් නෑ. අනිත් උන් බත් ඇටේ ඇටේ අහුලන් කද්දී ගෙදරින් කැම්පස් ආවට පස්සේ පලවෙනි වතාවට දවල්ට බඩ පිරෙන්ඩ කෑවා. කාලා ඉවර වෙලා අනික් උන් කලාබර සොමිය විදිද්දී අපිට කාමරයක් දුන්න ටිකක් නිදා ගන්ඩ. අනික් උන් ගැන දුක හිතුනද? නෑ. මට එහෙම මතකයක් නෑ. අපේ තිබුනේ ජීවිතේ ගැට ගහගන්න තරඟයක් මිසක් සහෝදරත්වයක් නෙවෙයි. අනිකාගේ මස් කාලා ජීවත් වෙන්ඩ උනා නං අපි ඒකත් කරයි බාග වෙලාවට. අපිට නොතේරිච්ච දේ තමයි අපිව පුම්බලා තියන එකෙන් උන් අනික් අයට පණිවිඩයක් දුන්නා කියන එක. උඹලා අපි කියන හිටියොත් සැප ගන්ඩ පුළුවන්. නැත්තං වද විඳලා මැරිලා ගියත් අපිට කමක් නෑ....පණිවිඩේ පැහැදිලියි.

එදා හවස් ජාමේ නාලා කරලා අපේ තිබිච්ච ලේ නොගෑවිච්ච හොඳම ඇදුම් ටික ඇඳගෙන අර අන්තරේ බුවත් එක්ක අපි වැල්ලමඩමේ ගියා. හය හමාර හත වෙනකොට අපිට කන්ඩත් හම්බ උනා. අපරාදේ කියන්ඩ බෑ අන්තරේ බුවා එක්ක ආපු හිංදා අපිටත් රජ සැළකිලි. මං පොරත් එක්ක කොච්චර ෆිට් උනාද කියනවා නං පොරගේ අත් වල ඇඟිලි වලට මොකද උනේ කියලා ඇහුවා.

මල්ලි උඹ හිතන්නේ මේ බෝම්බෙකින් කියලද? නෑ මම උපන් හැටි තමයි මේ.

අයියා කොයි කැම්පස් එකේද?

ජපුරේ. උඹලා ඔහොම බය නැතුව කතා කරන එක හොඳයි. උඹලා තාම රැග් වෙන කියලා මුන්ට අඟවන්ඩ එපා මුනුත් උඹලාව රැග් කරයි.

හොඳයි අයියා..ඒක නෙවෙයි ශිෂ්‍ය සංගමේ කියන්නේ ජේ.වී.පී එකක්ද?

පිස්සුද? දැන් මම ජේ.වී.පී. කාරයෙක්ද? ඇයි එහෙම ඇහුවේ?

නෑ මම අහලා තියනවා කැම්පස් එකේ ශිෂ්‍ය සංගම් ජේ.වී.පී. කාරයන්ගේ වැඩ කියලා.

පිස්සුද මල්ලි? ඒ සහෝදරවරුත් අපිට උදව් කරනවා. හැබැයි අපි ජේ. වී. පී. නෙවෙයි.

ඇති යන්තං දැන් මට ගෙදර උනත් ගිහින් කියන්ඩ පුළුවන් මම කරපු වැඩේ. නැතුව ජේ.වී.පී වැඩකට ගියා කිව්වොත් ගෙදර විසුමක් වෙන්නේ නෑ.

ටික වෙලාවක් යනකොට මට එදා කතන්දරේ තේරුනා. ඒ කාලේ මාතර හිටපු හයේ හතරේ ඇමති කෙනෙක් හොඳින් හෝ නරකින් මේ ස්ට්‍රයික් එක නවත්තන බවට කියලා දවස් දෙක තුනයි ගිහින් තිබ්බේ. මේ ඇමති තුමා තාම ජීවතුන් අතර ඉන්නවා. ඒත් බෝම්බෙකට මූණ දීලා ආභාධිත තත්වයෙන්. දැන් දන්නවනේ කවුද කියලා. ඉතින් එදා රෑ ඇමතිතුමාගේ චණ්ඩි කැම්පස් එකට පැනලා හතර අතට නෙලන්ඩ යන බවට කතාවක් පැතිරිලා. ඒ තර්ජනෙට මූණ දෙන්ඩ වැල්ලමඩමේ ඒ වෙනකොට ඉතුරු වෙලා හිටපු කට්ටිය මදි හිංදා තමයි සහායක බල සේනා විදිහට අපිව පෙරමුණට කැඳවලා තිබුනේ. 

වෙච්ච දේට මක් කොරන්ඩද කියල හිත හිතා ඉන්න කොට එදා අපිට මුර කරන්ඩ තියෙන්නේ කොයි හරියද කියල රෑ අටට විතර කිව්වා. අපි එදාම තමයි වැල්ලමඩමට ගියේ. ඉතින් එක එකාගෙන් පාර අහගෙන අපිට පැවරිලා තිබ්බ හරියට ගියා. අපේ අතට විසිල් එකක් දුන්නා මැරයෝ එනවා නං පිඹින්ඩ කියලා. මගේ නං අදහස තිබ්බේ මැරයෝ එනවා නං හැංගිලා හරි දුවලා හරි පන බේර ගන්ඩ. ඇයි යකෝ අපි විසිල් ගහන කල් මැරයෝ නිකං ඉඳියිද? 

මට පිටිපස්සෙන් අපේ බැච් එකේ තව එකෙක් ආවා. මට ඉස්සරහින් තව දෙන්නෙක් හිටියා. ඉස්සරහින්ම හිටපු එකා අතේ තමයි විසිල් එක. ඌ ජොලියටත් එක්ක විසිල් එකෙන් හෙළ ජාතික අභිමානේ සින්දුව ගහන්ඩ පටන් ගත්තා හෙමිහිට. අපිට රකින්ඩ තිබ්බ බිල්ඩිම ගාවට යනකොටම මමයි ඉස්සරහින් ගිය එකයි අතරට දෙකේ දෙකේ පොල්ලක් පාත් උනා වේගෙන්. මම පැත්තට පැන්නා ඒකෙන් බේරෙන්ඩ. මට පස්සෙන් ගිය එකාව කවුදෝ අල්ලගත්තා.

තොපි කවුද?

අපි කැම්පස් එකේ. මාපලානෙන් ආවේ.

පාස්වර්ඩ් එක මොකද්ද?

අපි දන්නේ නෑ පාස් වර්ඩ් එකක්.

තොපි කා එක්කද ආවේ?

අන්තරේ කැඳවුම්කාර අයියත් එක්ක....

ඊට පස්සේ අපේ මූණු වලට ටෝච් එළියක් වැදුනා. විනාඩියක් විතර ගියාම කරුවලේ හිටපු හා දෙනෙක් විතර අපි ඉස්සරහට ආවා. බැලින්නං උන් තමයි එතන මුරකාවලට ඉඳලා තියන කට්ටිය.

මොන ගොනාද උඹලව තනියෙන් එව්වේ පාස්වර්ඩ් එක නොකියා. තව ඩිංගෙන් උඹලා ගුටි කාලා මැරෙනවා. එකෙක් විසිල් පිඹ පිඹ ආපු හිංදා තමයි අපි උඹලාට ගැහුවේ නැත්තේ. 

මළ කෙලියයි...මේ මොන කතාවක්ද? තව ඩිංගෙන් අපි මැරුම් කනවා.

අපි ගුටි කාලා මැරුණා නං ඒ මරණ වැටෙන්නේ අර ඇමතිගේ මැරයන්ගේ අකවුන්ට් එකට. එහෙම මැරයෙක් ඇත්තටම එදා රෑ ආවේ නෑ. හැබැයි අපි මැරුණා නං නාදුනන මැර ප්‍රහාරයකට ලක්වෙලා මැරිච්ච අපේ මිනී කර තියාගෙන ගමනක් යන්ඩ තිබ්බා.

පාර දිගේ ලේ ගැලුවත් අපේ ගමන අපි යනවා!!!!

පහුවදා දවල් අපි මාප්ලානට ආපු ගමන් කලාබර අපේ එරියස් ටික දුන්නා. එදා රෑ යන උන්ට තමයි එදා සැප.

අපිට පාස්වර්ඩ් නොකිව්වේ හිතා මතා ද? අපේ ජීවිත වලට වඩා අපේ මිනී වලට වටිනාකමක් 'නිදහස් අධ්‍යාපන සටනට' තිබුනද? අපි බේරුනත් එහෙම වාසනාවක් නොතිබ්බ කී දෙනෙක් ඉන්ඩ ඇත්ද? මේවට මං ගාව තියෙන්නේ අනුමාන උත්තර විතරයි. අර අන්තරේ හිටපු බුවා - තමුන් ජේ.වී.පී. කාරයෙක් නෙවෙයි කියල මගේ මේ කන් දෙකට ඇහෙන්ඩ කියපු අයියා දැන් පාර්ලිමේන්තුවේ ගරු මන්ත්‍රීවරයෙක්. පාර්ලිමේන්තුවේ තියන දූෂණ හොයන කමිටුවක සභාපති උත්තමයෙක්. මොකක් කිව්වා...උන්දැ ජේ.වී.පී. එකේ මන්ත්‍රී කෙනෙක්?....මං හිතන්නේ බොලාට වැරදිලා. මිනිහ මට කිව්වනේ උන්දැ කිසිම පක්ෂෙක ඇත කොලුවක් නෙවෙයිය ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරේ වෙනුවෙන් කැපවීමක් විතරයි මේ කරන්නේ කියලා. මට ෂුවර් උන්දැ බොරු කිව්වේ නෑ කියල.

අද කැම්පස් යන නංගියේ මල්ලියේ, නිදහස් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් සටන් කරන්ඩ ඕන තමයි. හැබැයි උඹලගේ ජීවිත ඊට වඩා වටිනවා. ඒ හිංද අපි කාපු ලණු උඹලා කන්ඩ එපා. අපි එක්කහු වෙලා අධ්‍යාපනයේ නිදහස වෙනුවෙන් වැඩ කරමු. හැබැයි එක එක දේශපාලන පක්ෂ වල අතකොලු වෙන්ඩ නෙවෙයි. කන්නංගර මහත්තයා නිදහස් අධ්‍යාපන පනත ගෙනාවේ වීදි සටන් වලට බයේ නෙවෙයි. අනාගතය දැකපු බුද්ධියකින් වැඩ කරලා. අන්න එහෙම බුද්ධිමත්බවක් ලබා ගෙන අපි අධ්‍යාපනයේ නිදහසත්, නිදහස් අධ්‍යාපනයත් ආරක්ෂා කරමු.  

ආවඩා ආයු බෝ වේවා!!!