මේ දැන් අල්ලපු මාලූ - මාතර ඉඳන් ගෙනාපූ...

අපේ රටේ එක කාලෙක හරි අපූරු අධ්‍යාපන ඇමති කෙනෙක් හිටියා. ස්විමිං පූල් එකක වතුර ලෙවල් එක වැඩි කරන්ඩ මෙතුමා කරපු උත්සාහයක් ගැන ඒ කාලෙ පත්තරවල හෙම තිබුනා. ඒ වගේ අලුත් දේවල් ගානක් අත් හදා බලපු මේ ඇමති තුමාට ඕන උනා ලංකාවේ කැම්පස් වලින් පිට වෙන උපාධිධාරීන්ගේ ඉංග්‍රීසි හැකියාව වැඩි කරන්ඩ. එතුමා ඒකට කෙටි ක්‍රමයක් හොයා ගත්තා. ඒක තමයි කොළඹ දිස්ත්‍රික්කෙන් කැම්පස් වලට තේරෙන ළමයිගේ ලිස්ට් එක දෙකට තුනට කඩලා ඉංග්‍රීසි භාවිතය අඩු කැම්පස් වලට යවන එක!!එතුමාට අනුව කොළඹින් තේරෙන ඔක්කොටම ඉංගිරිසි දැනුම මල් හතයි!! තරු පහයි!!! ශිෂ්‍යත්වෙන් පාස් වෙලා කොළඹ ඉස්කෝලෙකට ආපු ලොකු මලයටත් මේ උත්තමය හින්ද යන්ඩ උනා රුහුණේ ඇග්රි ෆැකල්ටි එකට. පේරාදෙණිය අත ළඟ තියාගෙන දැන් ලොකු මලය යනවා හැතැම්ම දෙසීයක් විතර ඈත තියන මාපලානට!!.  වෙනම පළාතක වෙනම යාළුවො සෙට් එකක් හම්බ උනාම තමයි තේරුනේ අර ඇමති තුමා අපිට ආතල් එකක් දෙන්ඩ තමයි මේ සංකල්පෙ ගෙනල්ල තියෙන්නේ කියල.

එහෙම හම්බ වෙච්චි එක යාලුවෙක් තමයි කිතලා. කැකිරාව පැත්තෙ ගමකින් ආපු කිතලට ගමට  ගිහිං එන්ඩ දවස් තුන හතරක් නිවාඩුවක් ඕන උනා. අධි වේගී මාර්ග නොතිබ්බ ඒ කාලේ මාපලානේ ඉඳන් මාතරට එන්ඩ පැය බාගෙකුත්, මාතර ඉදං කොළඹට එන්ඩ පැය පහ හයකුත්, එතන ඉඳං කැකිරාවට යන්ඩ තව පැය පහ හයකුත් ඕන වෙච්චි හිංදා දවස් දෙකක සති අන්ත නිවාඩුවට ගෙදර යනවා කියන එක බොරු වැඩක්. අපි හුග දෙනෙකුගෙ කතාව ඒකම තමයි. ඉතිං අපි දිග නිවාඩුවක් එනකල් බලං ඉන්නවා ගෙදර ගිහිං එන්ඩ. අපේ රැග් සීසන් එක ඉවර වෙලා සති දෙකකින්  තුනකින් විතර ආවා එහෙම දිග නිවාඩුවක්!!

සුභ උදෑසනක් වේවා යාලුවනේ!!!

මහ ඉලුප්පල්ලම කියන්නේ පේරාදෙණියේ ඇග්රිකල්චර් ෆැකල්ටි එකට යන කාටත් ජීවිතේ අමතක නොවෙන පළාතක්.  හුග දෙනෙකුට ඒක හරි සුන්දර හීනයක් වගේ කාලයක්. අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කේ කැකිරාවත්, එප්පාවලත් අතරේ පිහිටලා තියන මේ පැත්තේ පාර අයිනට වෙන්ඩ ආණ්ඩුවේ බීජ ගොවිපල පිහිටලා තියනවා. ඒ බීජ ගොවිපොළ පහු කරගෙන කිලෝ මීටර් හතරක් විතර ඇතුලට යනකොට තමයි කැම්පස් එකට අයිති කොටස පිහිටලා තියෙන්නේ. කැම්පස් එකේ ගත කරන අවුරුදු හතරෙන් එක කන්නයක් අපි ඔක්කොම ගත කරන්නේ එහෙ (සිලබස් එක වෙනස් වෙද්දී දැන් මේක කන්නෙකට අඩු වෙලා තිබුනට ඉස්සර කාලේ අවුරුද්දක්ම ‘කෂ්ටිය’ ඉදලා තියෙන්නේ එහෙ...ඇස් දෙක පල්ල ඊරිසියයි!!). MI යවන්ඩ පොතේ කියලා තියන බලාපොරොත්තුව නං අපිට කෘෂිකර්මේ කියන්නේ මොකද්ද කියලා ප්‍රායෝගිකව කියලා දෙන එක. හැබැයි මට හිතෙන්නේ අඩු වෙන්ම වෙන්නෙත් ඒකද කොහෙද. ජීවිතේ ගැන කියල දෙන, කණ්ඩායමක් විදිහට එකට ජීවත් වෙන්ඩ කියල දෙන, මං දන්න, ලංකාවේ හොදම තැන තමයි මහ ඉලුප්පල්ලම. එහෙම නැත්නම් ආදරණීය MI. අපි එහෙ ගියා එක යල කන්නෙක!!

බණ්ඩියා කියන්නේ අපේ බැච් එකේ හිටපු,  කුරුණෑගලින් ආපු මාර පොරක්. කුරුණෑගල කිව්වට කුරුණෑගලම නෙවෙයි ඊට ටිකා......ක් (ඒ කියන්නේ හැතැම්ම 20-30 විතර) එහා. ගිරිඋල්ලේ. ගිරිඋල්ල කිවුවට එතනිනුත් පෝ.....ඩ්ඩක් (ඒ කියන්නේ හැතැම්ම 8-9 විතර) එහා ගමක. ගමේ නම නං කියන්නෑ පුතෝ මැරුවත්!!! උදව්වක් විදිහට කියන්නං නමට අකුරු හතරයි... පටං ගන්නේ 'ල' යන්නෙන්. අන්තිම අකුරත් ඒකමයි! (මං කිව්වා කියලා කාටවත් කියන්ඩ එපා හොදේ). අද කතාවෙ නායකයා වෙච්චි බණ්ඩියා ගෙ අමතක නොවෙන ගති ගුණ තුන හතරක් තිබ්බා. අපි අහල නොතිබ්බ සිංහල වචන ගානක් මුගේ සද්ද කෝසෙ තිබ්බා. 'තිරිත්තුව', 'විරුව පට්ටං', ‘අහීමාන’, ‘පට්ටන්දර', ‘සියක්කූරු’  ඒ අතරින් කීපයක් විතරයි. ඒ හින්දා මූ කතා කරන දේවල් වල තේරුම මොකද්ද කියලා සමහර විට ආයෙත් උගෙන්ම අහ ගන්ඩ වෙන අවස්ථා තිබ්බා. දෙවැනි ගති ගුණේ උගේ තිබ්බ මනුස්සකම. තුන්වැනි එක උගේ තිබ්බ උදෑසන සුබ පැතීම!!  

ශිෂ්‍යයා සහ අල්ලපු ගෙදර ශිෂ්‍යයා

මේ ලෝකෙ ගත්තොත් හැම දෙයක්ම තියෙන්නෙ ජෝඩු එහෙම නැත්තං කුට්ටං විදිහට. හොඳ සහ නරක, පිං සහ පව්, සතුට සහ දුක, සුදු සහ කලු, ගෑනු සහ පිරිමි, දිනුම සහ පැරදුම (ලංකාවෙ ක්‍රිකට් ගත්තොත් නම් පැරදීම සහ අම්බානට පැරදීම), අම්මා සහ තාත්තා, අයියා සහ අක්කා. තව උදාහරණ කෝටි ගානක් දුන්න හැකි. මේ ජෝඩු සමහරක් වෙලාවට එකිනෙකට විරුද්ධ අදහස් දෙනවා...හරියට දිනුම සහ පැරදුම වගේ. තවත් එවුවා සම්පූර්ණ චිත්‍රේ කෑලි දෙකක්.... හොද සහ නරක එහෙම නැත්තං යින් සහ යැන් වගේ. තවත් සමහරක් ජෝඩු වල කොටස් වෙනස් වෙන්නේ අපි ඒ වචන වලට දෙන අර්ථය මත. උදාහරණයක් විදිහට සුදු සහ කලු ගත්තොත් කෙනෙකුට 'සුදු' ලස්සනයි, තව කෙනෙකුට 'කලු' ලස්සනයි. එවුවා එකිනෙකට විරුද්ධ අදහස් නෙවෙයි. හැබැයි හුඟක් අය හිතන්නේ එවුවා එකිනෙකට විරුද්ධ අදහස් කියල. ශිෂ්‍යයා සහ අල්ලපු ගෙදර ශිෂ්‍යයා කියන ජෝඩුව අයිති වෙන්නේ මේවයින් කොයි ගොඩටද?

එක කාලෙක ලංකාවෙ කෙමිස්ට්‍රි ටියුෂන් ක්ලාස් කරපු බොහොම ප්‍රසිද්ධ ගුරුවරයෙක් හිටියා. ‘රාජකරුණාවට තිලකයක්’ වගේ වෙච්චි මේ ගුරුතුමාට අපි කියමු ‘කරුණාතිලක’ කියලා.. අසූව අනූව දශකවල විතරක් නෙවෙයි මං හිතන්නේ දෙදාස් ගණන් වල මුලත් මේ සර් ක්ලාස් කරා. කට්ටකාඩුවේ ලොකු මල්ලිත් මේ සර් ගේ නුවර සුධර්මාරාමේ තිබ්බ රිවිෂන් ක්ලාස් එකට ගියා. කෙමිස්ට්‍රි උගන්නන්ඩ වගේම කරුණාතිලක සර් ළමයින්ව කැම්පස් යන්ඩ උනන්දු කරන්ඩත් බොහොම මහන්සි ගත්තා. පොඩ්ඩක් ඇදලා පැදලා කතා කරන සර් ඔය මොටිවේෂන් කතා කියන්නේ ඇස් දෙක වහගෙන. සර් ගේ මේ මෝටිවේෂන්  කතා වල හිටියේ චරිත දෙකයි. ඒ තමයි ශිෂ්‍යයා (සමහර විට 'තමා' කියලත් කියන්නේ ශිෂ්‍යයාටම තමයි) සහ අල්ලපු ගෙදර ශිෂ්‍යයා.

ඉඩෝරයාගෙ හීනෙ - අන්තිම කොටහ

ඉඩෝරයා ගේ කතාව මං බාගෙට කියලා නැවැත්තුවේ කතාව ටිකක් දිග වැඩි වෙච්චි හින්දා. ඉඩෝරයාගේ කල් කිරියාව කොහොම එකක්දෑ කියල කියන් නැතුව ඉඩෝරයාගේ ඉරණම කියන එක තේරුමක් නෑ. ඒකයි කතාව දික් උනේ. කවුරු හරි ඉඩෝරයාගේ කතාවෙ මුල් ටික කියවලා නැත්නම් මයෙ අම්මා තරහ නැතුව මෙතැනිං ඒ කොටහ කියවලම වරෙල්ල හොදේ. නැතුව අර ටැලිවිසොන් පෙට්ටියේ රෑට රෑට - රූට රූට පෙන්නන නාට්ටිය බලලා පුරුද්දට, එක දවසක කෑල්ලක් නෙවෙයි දවස් තිහ හතලිහක කෑලි නොබැලුවත් අවුලක් නැතුව ඉස්සරහට බලාගෙන යන්ඩ පුළුවන් වෙන මෙගා කුණු හරුප නං නෙවෙයි ඕං මෙව්වා. මෙගා නාට්ටිය කියන්නේ ‘මුත්තයියගේ ගල් කේක්’ වගේ දෙයක්. හැබැයි ඒක වෙනම දවසක කියන්ඩ ඕන වෙනම කතාවක්... දැන් ඉඩෝරයාගේ දෙවැනි කොටස

ඉඩෝරයා ගේ සිහිනය

අපිට ඉපදෙනකොටම නමක් දෙන්නේ දෙමවුපියෝ. ඒ ඒ අයගේ හීන වල හැටි හැටියට. සමහරවිට කේන්දර කාරයෙක් දෙන අකුරු ටිකකට ගැලපෙන විදිහට දාන නම අපේ පසු කාලීන ජීවිතේ වැඩ වලට සමාන කමක් වත්,  අපේ ශරීර අංග ලක්ෂණ වලට සමාන කමක් වත් දක්වන්නේ නෑ. මේ ගැන 'සූරිය කාන්ත මල්' සංගීත කණ්ඩායම කියන ලස්සන සිංදුවකුත් තියනවා අහලා ඇතිනේ ඔය කෂ්ටිය.  අර කුසල් හාමි මාලු බාන කතාව තියෙන්නේ ඒකෙ තමයි. හැබැයි අපිට ගමේදී හරි කැම්පස් එකේදී හරි පටබැදෙන නම් අර්ථයක් නැති ඒවම නෙවෙයි. අපේ හැඩ රුව, ගති ගුණ ආදිය බලලා තමයි හුගක් වෙලාවට මේ නං වැටෙන්නේ. ගමේ මිනිස්සු මගේ පහුගිය කතාවක හිටපු මුත්තයියාට එම්බාම් මුත්තා කිවුවේ හරි, එයාගේ අප්පච්චිට අද්දන් කාක්කා කියල කිවුවේ හරි කට කහනවට නෙවෙයි. හැබැයි ගමටත් කෙනෙකුගේ ගති සොබා හොයා ගන්ඩ සෑහෙන කාලයක් තියනවා. කැම්පස් වල ජ්‍යෙෂ්ට උත්තමයන්ගේ වැඩ රාජකාරිය ඊටත් වඩා ටිකක් අමාරුයි. ඒ තමයි 'රැග් සීසන්' එක එහෙම නැත්තං 'නවක වධ' සීමාව ඇතුලේදීම ඒ කියන්නේ පළවැනි සති දෙක තුන තුලදීම ගැලපෙන නමක් යෙදීම. ඔන්න මං මෙතැන්දි මුලින්ම කියන්ඩ ඕනැ  නවක වධේට පක්ෂ නෑ කියන එක. හැබැයි 'නවකයො හඳුනා ගැනීමට' නම් මං අත් දෙකම උස්සලා පක්ෂයි ඈ... හැබැයි ඒක වෙනම දවසක කියන්ඩ ඕන වෙනම කතාවක්...

අපේ ජූනියර් බැච් එකට අනුරාධපුර පැත්තෙන් ආපු කොල්ලෙක් තමයි ඉඩෝරයා කියන්නේ. සත්තකින්ම ඉඩෝරයා, ඉඩෝරෙට අහු වෙච්චි ඒත් අමාරුවෙන් පලදාව දරා ගෙන හිටපු පොඩි ගහක්. මුළු සරීර කූඩුවම දිරලා ගියා වගේ, හීනියි කෙට්ටුයි. කළු පාටත් මලානික සුදු පාටත් කලවං වෙච්චි පාටක් තිබ්බ මූණ, රෙදි පටි ගලවපු ඊජිප්තු මමියකට ටිකක් ආසන්නයි. දත් ටිකක් ඉස්සරහට ඇවිත්. ඒ හින්දම කතා කරන කොට සද්ද පිටත් උනේ පොඩි විකෘතියකුත් එක්ක. කතා කරන කොට විතරක් නෙවෙයි ඉඳ ගෙන ඉන්න කොටත් අත් දෙකම එක පාර ඉස්සරහට පස්සහට, ඔල්ලෝසු බට්ටෙක් වගේ පද්දන සිරිතක් ඉඩෝරයට තිබුනා. ලංකාවේ හුගක් ඈත ගං වල ඉපදෙන අපි වගේ කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට හම්බ වෙච්චි '56 දෑවැද්ද' ඒ කියන්නේ සුද්දගේ බාසාවට ඇති බය ඉඩෝරයටත් හම්බවෙලා තිබ්බා. ඉංගිරිස් වචනයක් දැක්කහම ඉඩෝරයා වෙවුලලා යනවා, චූ බර හැදෙනවා.