දවස් පහක් ලියූ සති හතක් කියවූ කට්ටකාඩුව

අදට මාස පහකට හයකට විතර ඉස්සර හරියටම කිව්වොත් 2017 ජූලි 05 අපි කට්ටකාඩුවේ පළවෙනි පැලේ හිටෙව්වා.අද වෙනකොට පැල 49 හිටවලා මේ 50 වැනි එක!! ඉතිං මං කම්පනා කොලා කට්ටකාඩුව එලි පෙහෙළි කරලා, පැල ඉන්දලා, මේ ඉඩෝර කාලේ ඒ ඉන්දවාපු පැල ටික මැරෙන්ඩ නොදී රැක බලා ගත්තු හැමෝටම සෙත් පතන්ඩ. උන්දැල කරපු කියපු දේවල් මතක් කොරල පින් අනුමෝදන් කොරන්ට. 

ඊට කලියෙන් කියල හිටින්නංකෝ කට්ටකාඩුව පටන් ගත්තු විදිහ.

මීට අවුරුදු තුන හතරකට උඩදී රාජකාරි වැඩකදී එක්තරා ගුරුවරයෙක් හම්බ උනා. අපි කියමුකො මේ ගුරු උතුමට ආචාර්ය ඩී කියලා. එතුමගෙන් බොහෝ දේවල් මම ඉගෙන ගත්තා. ඉගෙන ගන්නවා. ඔය අතරේ මගේ තියන නොසන්ඩාල කමට එතුමා කැන්ගරු දේසෙට රාජකාරි උවමනාවකට යන්ඩ  දරපු උත්සාහයක් ගැන පොඩි මඩක් ගහන්ඩ හිතක් පහල උනා. ගූගල් ඒ වෙනකොටත් ඉංග්‍රීසි අකුරු කොටද්දී සිංහල අකුරු පහළවෙන විජ්ජාව හොයා ගෙන තිබ්බේ. මට ඔය දවස් වල නිවාඩු දෙක තුනකුත් හම්බ උනා. කරුම පල දෙන්ඩ යනකොට ඔක්කොම දේවල් එකට එක්කහු වෙනවා කියන්නේ ඕකනේ. ඔය එක දෙයක් හරි නොවී තිබ්බ නං මට බේරෙන්ඩ තිබ්බා.

ඉතිං මං අර මඩ කතාව කොටස් තුනකින් ලියන්ඩ හිතාගෙන එයින් දෙකක් ලියල ආචාර්ය ඩී ට යැව්වා. ඔන්න ඔය වෙලාවේ මගේ කේන්දරේ ගිරහයෝ ඔක්කොම නීච වෙලා හිටපු වෙලාවක්. සුබ ගිරහයෝ වෙසක් නිවාඩුවට ගමේ ගිහිං...නරක, නපුරු, කුජීත, තුප්පහි, බලු, ජඩ ගිරහයන්ගේ යාලු මිත්තරයෝ උන්ව බලන්ඩ මගේ කේන්දරේට ඇවිත්. කොටිම්ම කිව්වොත් සුබ රින!! අසුබ දාස් ගානින්!!!.

ඔය මඩ කතාව බලාපු ආචාර්ය ඩී ට හොඳටම තරහ ගියා. හැබැයි පෙන්නුවේ නෑ. එතුමා මෙන්න මෙහෙම කිව්ව මට....

“ෂ: උඹට වෙන මොකුත් බැරි උනාට සිංහලෙන් කතන්දර ලියන්ඩ පුලුවන් නේ....!!”

“නැතුව... නැතුව...!” මගේ මොකක් හරි දස්ස කමක් ගුරුතුමාට පෙන්නන්ඩ පුළුවන් වෙච්ච තන්තෝසෙන් (අපේ ගමේ එව්වො කියන්නේ එහෙම) මාත් කිව්වා.

“ඉතිං ලියන්ඩකො බ්ලොග් එකක්”.

“මොකක්”

“බ්ලොග් එකක්..බ්ලොග් එකක්!!”

අපොයි මොකද මං නොදන්නෙ බ්ලොග් ගැන!!. මං දන්නවා ඒ වෙනකොටත් ලංකාවේ සිංහල බ්ලොග් තුනක් තිබ්බා කියලා. සිරාගෙ කාමරේ, අටම්පහුර, හිස් අහස!!!. ඒ ඇර මං දැනගෙන හිටපු දෙයක් නෑ බ්ලොග් ගැන. හැබැයි ඔය මං කියපු බ්ලොග් ටිකේ තිබ්බ දේවල් නං මං හුගක් කියෙව්වා. ඒ කියව, කියව හීනෙන් සිරා එක්ක බෑන්ඩ් ගැහුවා...අටමා එක්ක මැෂින් හැදුවා...සඳරු එක්ක අම්පාරේ ගංකොරේ ඇවිදින්ඩ ගියා. ගංජ ඉරුවා. සැන්ඩි නැතුව හිඟුරාන ස්පෙෂල් බිව්වා!!! හීනෙන් මිදුනම මුං ගේ ලිවීමේ හැකියාව ගැන පුදුම උනා!!!!

“අපොයි ඩොක්ටර් මට සඳරු තරං හොඳට ලියන්ඩ බෑ නේ”

“කමක් නෑ…. කමක් නෑ මට මඩ ගහන්ඩ පුලුවන්නං වෙනිං දේවල් ලියන්ඩත් පුළුවන් වෙයි...පටන් ගන්ඩකෝ..!”

ඔය ආචාර්ය උපාධිය තියනව නේද..ඕක කිරීම හරි භයානක දෙයක්. හුඟ දෙනෙකුට මොලේ කොලොප්පං වෙනවා. ඒකනේ ඕකට ඉංගිරිස් බාසාවෙන් Permanently Head Damaged (P. hD) කියන්නේ. උදාහරණ දෙන්ඩ පුළුවන් කෝටියක්. ඔන්න අවිස්වාසනම් මං දන්න ඔය උපාධිය කරන මහත්තැන් කෙනෙක් ඉන්නවා උන්දැ පොඩි කන්කුන්ඩෙක් හාරන සයිස් වලක් හෑරුවත් හිතා ගෙන ඉන්නේ වැවක් හැදුවා කියලා. අද උනත් උන්දැගෙන් ඇහුවොත් කියන්නේ මම දැනට වැව් හාරසීයක් විතර හදලා තියනව කියල. එතකොට තමයි මට හිතෙන්නෙ පරාක්‍රමභාහු රජ්ජුරුවො ඒ කාලෙම මැරුනේ හොඳ වෙලාවට කියල. නැත්තං අද වෙනකල් හිටියනං මුංදැ කියන කතා වලට බෙල්ලෙ වැල දාගන්නවා!!!

ඉතින් ඔය වගේ දේවල් හින්ද මාත් අර බ්ලොග් කතාව වැඩිය ගානකට ගන්නේ නැතුව හිටියා.

මෙන්න දෙවෙනි දවසෙත් කතා කරනවා ආචාර්ය තුමා...

“කෝ බ්ලොග් එක පටං ගත්තද?”

“නෑ ...ඩොක්ටර්...මට අරුං තරං හොඳට ලියන්ඩ බෑ. අනික මම මොනවා ලියන්ඩද? මම බෑන්ඩ් ගහලවත්, මැෂින් හදන්ඩ දන්නේ වත්, අඩුම ගානෙ පොසොන් එකට අර සඳරු වගේ අපාය පෙන්නලාවත් නෑ...ඉතින් මම මොනවා ලියන්ඩද?”

“මොනවා හරි ලියන්ඩ...ලියන්ඩ පටං ගත්තම මතක් වෙයි ලියන්ඩ ඕන දේවල්”.

“හ්ම්..”.

මෙන්න තුන්වැනි දවස.

“මොකද්ද බ්ලොග් ඇඩ්රස් එක?”

“එහෙම එකක් පටන් ගත්තෙ නෑනේ….!”

“ඒ කියන්නේ අපි හිතුවට ලියන්ඩ පුළුවන් කියලා ඒකත් බෑ?”

“හ්ම්….”

“එහෙනං කව්ද අර මඩ ලිව්වේ?”

“මං…. මං වෙන කව්ද?”

“එහෙනං බ්ලොග් එකකුත් ලියන්ඩ පුලුවන්. පටන් ගන්ඩකෝ...”

ඔන්න එතකොටම මට බ්ලොග් ලිවීමේ අදහසක් පහල උනා. හරියට ලංකාවේ දැන් ඉන්න ක්‍රිකට් ටීම් එක මැච් දිනන්ඩ හිතනවා වගේ. මෙලෝ දක්සතාවකුත් නැතුව, වාසනාවකුත් නැතුව ඉන්ටනැෂනල් මැච් දිනන්ඩ හිතනවා වගේ!!

ඉතිං මං හොයන්ඩ පටන් ගත්තා බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්න හැටි. ලියන හැටි. ඔන්න හොයන කොට හම්බ වෙනවා. මොනවද? බ්ලොග් ලියන හැටි...නෑ බොල අර මං දැනං හිටපු තුනට වඩා තව අටෝ රාසියක් බ්ලොග් තියනවා කියලා. හැබැයි කවුරුවත් කියල දෙන්නේ නෑ කොහොමද ලියන්නේ කියලා. මෙන්න එතකොට හම්බුනා...මොකද්ද? මාතලන් තුමාගේ බ්ලොග් ලියන හැටි පාඩම් මාලාව!

ඒක දෙතුන් දවසක් කියවලා, හොඳට හිතලා මතලා...(මොන පිස්සුද! ඇත්තටම උනේ ඒක කියවගෙන යන ගමම්ම) පටන් ගත්ත බ්ලොග් එකක්. නමක් ඕන හින්ද හිතුව නමක්..ගණ පිහිටුවල, අපාය අක්ෂර ඇත ඇරලා අහුබුදු නෝනගෙන් අහල (විකාරද? මතක් උනා කට්ටකාඩුව ගැන, හිතුන ඒක හොඳ තේරුමක් තියන, ගැලපෙන නමක් කියල ඉතින් වෙන මොනවද?). 

මොනවද ලියන්නේ කියල හිත හිතා ඉන්නකොට  වැඩි දෙනෙකුට අගයක් නැති හැබැයි මහා ධන නිධානයක් වෙච්ච අපේ පරිසරේ ගැන, ගමේදී, කැම්පස් එකේදී අත්දැකපු දේවල් ගැන, විවිධ දෙනා අටෝරාසියක් දේවල් ලිව්වත් තවමත් ලියන්ඩ දේවල් ඉතුරු වෙලා තියන දේශපාලනේ ගැන වගේම මේ කලියුග කාලේ සිද්ධ වෙන අබග්ග ගැනත් ලියන්ඩ පුලුහන් නේද කියල හිතුනා. ඊට වැඩිමනත් දේවල් හිතට ආවොත් ලියන්ඩ තමයි ‘මට හිතෙන හැටි’ කියල කොටසක් පටං ගත්තේ.

ඔන්න දැං පුතය වගේ ලියනව බ්ලොග් එකක්!!

අගෝස්තු මාසේ තමයි ලෙඩේ උග්‍ර උනේ. මාසෙට පෝස්ට් 14. එකකට පැය තුන ගානේ අකුරු කොටන්ඩ ගියාම පැය 42! ඒ කියන්නේ සම්පූර්ණ දවස් දෙකකට කිට්ටුයි!! හැබැහින් නං සති අන්තේ දවස් හතරක්. ගෙදර ඉන්න දවස් අටෙන් හතරක්ම මේකා මොකද කරන්නේ කියල අපේ නෝන මහත්තයා හොයල බැලුව.

“මොනවද එබිලා බලන්නේ?”

“නෑ නිකං...මොනවද ඔය හැටි ටයිප් කරන්නේ?”

“වැදගත් වැඩක්!! කරදර කරන්ඩ එපා අනේ...”

“මං හිතුව ආයෙත් සක්කරවට්ටමක් වත් අල්ලගෙනද කියල!”

“එක පාරක් අහු උනාට මේ පුතය දෙපාරක් එකම වැරැද්ද කරන්නෙ නෑ!!”

“හුහ්...බලමුකෝ....”උන්දැ ගස්සගෙන යන්ඩ ගියා ගේ ඇතුලට.

මේ ලෙඩේ දවසින් දවස උග්‍ර වෙද්දී මං ගැන දුක හිතිලමද කොහෙද නෝන ගිහින් තිබුන අංජනමක් බලන්ඩ

බලගතු ඉර්සි වරයෙක් තමුන්ට මඩ ගහපු තරහට සාපයක් කරලලු. එක පාරට තුන් පාරක්ම සාප කරලලු!!!! සාපෙන් බේරෙන්ඩ නං කිරි පැල 49 හිටෝලා රැක බලාගන්ඩලු සති හතක්!!

ඔන්න ඉතින් මං කිරි පැල 49 පැල කළා. එව්වා වැට එඩරු වගේ එච්චර වැඩකට නැති පැළ ද, කොස් දෙල් වගේ කාගෙ කාගෙත් සා ගින්දර නිවන පැල ද කියල තීරණේ කිරිල්ල ඔබ තමුන්නාන්සේලාට බාරයි. හැබැයි දැනටම 16,000 විතර කට්ටිය මේ පැත්තේ ඇවිත් ගිහිං. එක්කෙනෙක් එක ලිපියක් කියවන්ඩ විනාඩි හතරක් පහක් ගත්තොත් ඔක්කොමලා විනාඩි 80,000 විතර මේ පැල ටික බලාගෙන ඉඳලා තියනවා. ඒ කියන්නේ පැය 1,333 ක්. දවස් 55 ක්!  සති 7-8 විතර!!! ඒ කියන්නේ දැන් මගේ බාරේ ඔප්පු කරලා ඉවරයි!!!

බාරේ ඔප්පු කරන්ඩ කියල දුන්න මාතලන් තුමාටත් බාරේ ඔප්පු කිරිල්ල හරියට කෙරෙනවද කියල හොයල බලන්ඩ පස්සෙන් හඹා ආපු තිස් දෙනා ඇතුළු ඔක්කොටම අයියනායක දෙයියන්ගෙත් අලුත්නුවර දැඩිමුණ්ඩ බණ්ඩාර දෙයියන්ගෙත් පිහිටයි!! ආරක්සාවයි!!! එයිනුත් කට්ටකාඩුවේ මුල්ම හඹා එන්නා බවට පත්වූ හැලපතුමාට බොහොම පිං. 

ඊට අමතරව නිරන්තරෙන් කට්ටකාඩුවට ගොඩ වදිමින්, තිබහ යන්ඩ තේ කහට ඩිංගක් හරි ගෙනත් දුන්න, දාඩිය නිවෙන්ඩ තල අත්තක් හෙවිලි කරපු,   ඌරන්ගෙන්, ඉත්තෑවුන්ගෙන්, දඬු ලේන්නුන්ගෙන් පැල ටික බේර ගත්තු, පුවක් කොළපතකින් සුට්ට සුට්ට හරි වතුර ටිකක් ගෙනැල්ලා ගස් වලට වක්කරපු සියලුම කොමෙන්ට් කරුවන්ටත් පින් සිද්ධ වේවා!! උපනුපන් ජාති වැඩි වැඩියෙන් බ්ලොග් කියවන්ඩ ලැබේවා! වැඩි වැඩියෙන් කොමෙන්ට් කරන්ඩ ඩේටා වියදම අඩුවේවා!!!

මට මේ බ්ලොග් ලිවිල්ල ගැන උනන්දුවක් ඇති කරාපු ආචාර්ය ඩී ටත් පින් සිද්ද වේවා!!! කිසියම්ම කිසි අතුරු ආන්තරාවක්, නිදි මතක්, අසල්වැසියන්ගෙන් අබග්ගයක්, අඹ ගස් කඩා වැටීමක්, මැස්සෝ ඉන්න හෝටල් හමුවීමක් නොවේවා!!! 

කට්ටකාඩුවේ පැල හිටුවන්ඩ මම ගත කරන වෙලාව ගැන නෝක්කාඩු නොකියා, හැමදාම වගේ මගේ වැරදි වහගෙන, හොඳ දේ ගැනම කල්පනා කරල, මාත් එක්ක ජීවිතේ දුක සැප බෙදා ගන්න අපේ නෝන මහත්තයටත් පින් සිද්ද වේවා!!

ඔබ හැමටම ස්තූතියි!!!